Yes, eindelijk een woning gevonden.
Dat ging zo: ik heb al heel wat vrije sector woningen bekeken, maar steeds kwamen wij maar niet in aanmerking. Na 14 jaar de in Amsterdam voor de sociale huursector vereiste woonduur te hebben opgebouwd veranderde Europa de inkomensregels. Bleken  mijn vriend en ik ineens  in het segment ‘lage middeninkomens’  te zitten, verdienden we nét teveel voor de nieuwe inkomenseis van sociale huur, maar flink te weinig voor de inkomenseisen die in Amsterdam voor de vrije huursector gehanteerd worden. (waarbij het inkomen van de partner maar voor 30% wordt meegeteld).

Zelf huurde ik voorgaande 14 jaar een sociale huurwoning van verhuurder Rochdale, voor het belachelijke bedrag van €309,- per maand.  dat is voor tweeverdieners natuurlijk een belachelijk laag bedrag en wij kunnen heus wel wat meer betalen voor een betere woning. Ik werd wel uitgenodigd om woningen waar ik me via Rooftrack.nl voor inschreef te komen bekijken, maar wegens die inkomenseis van de vrije huursector kreeg ik zo’n woning nooit toegewezen. Tot dat ik me eind juli 2014 (deze zomer dus) via de mail aanmeldde om in het  woningzoekenden bestand van Rochdale zelf  te worden opgenomen. Ik heb doorgegeven wat ik zocht, wat ons totale netto inkomen is en ook dat invalidenvoorzieningen in de woning voor mij een pre zouden zijn ivm. knieproblemen.  Echt een dag later kreeg ik van Karin van Rochdales verhuurafdeling een mailtje terug met: ‘Katinka, ik denk dat ik een prachtige woning voor je heb!”  Wow!  Daarna is het allemaal heel snel gegaan, de week daarop het huis bezichtigen, de week dáárop contract tekenen en twee weken later, eergisteren dus, zijn we in de woning getrokken  dat kon want de vorige huurders, twee officieren van het Leger des Heils,  hadden er op een jaarcontract maar één jaar gewoond en alles was nog netjes in de verf, mooi nieuw laminaat overal, rolgordijnen voor de ramen…

Verhuizen:
We hadden een goed plan: zelf zoveel mogelijk dingen alvast naar het huis brengen, en de rest met een verhuisbedrijf. Ik heb veel hobby’s en dus daardoor ook veel spullen. Dat zelf brengen is maar gedeeltelijk gelukt omdat al snel bleek dat mijn vriend een liesbreuk had opgelopen ( hij wordt volgende week al geopereerd) en ik kan zo wie zo al niet goed lopen, vanwege mijn knieën.  Maar met behulp van vrienden en familie hebben we toch een flink aantal dozen kunnen wegbrengen.

We hebben offertes aangevraagd van meerdere verhuizers. De eerste offerte van Fa. Wiggelaar (zeer gerennomeerd verhuisbedrijf) was met € 2150,- heel erg  buiten ons budget. Hierbij zat dan wel het regelen van de verkeersmaatregel die nodig was omdat de weg moest worden gestremd. Toen heb ik de online offertewizzard van  studentverhuisservice.nl en zij konden het voor € 900,- doen, ex. verkeersmaatregel.  Toen vonden we de site van www.stadsverhuizingen.nl Zij zitten in de Borgerstraat, dus bij mij om de hoek. Abdel van stadsverhuizingen is langsgeweest en zat met zijn offerte weer net even onder die van studenten verhuizingen, dus met hem zijn we in zee gegaan. De verkeersmaatregel hebben we zelf geregeld, á € 220,- daarin zit de vergunning voor de verkeersstremming, en het plaatsen van de bijbehorende borden.
Abdel maakte een enthousiaste, aardige,  behulpzame ‘alles kan’ indruk, maar geen zakelijke. We hebben daardoor zelf dus wel het idee gehad dat we ze erg hebben moeten aansturen. Misschien is het een prijs/kwaliteit verhaal geweest, goedkoop kan duurkoop zijn en je moet het geld maar nét hebben.  De verhuizing is wel gegaan, maar niet helemaal zoals gepland. Niet alleen kwamen ze anderhalf uur te laat en met minder mensen dan was afgesproken,  ook pasten onze spullen niet in één keer in de  meegebrachte verhuiswagen. Dit bracht ons in moeilijkheden, want de afspraak was dat zij ook onze grote kasten uit en in elkaar zouden zetten, en dat moest gebeuren voordat alle spullen naar het huis zouden worden gebracht want om kasten te bouwen heb je leeg voeroppervlak nodig.

Uiteindelijk moesten die kasten dus als laatste in elkaar gezet worden, en omdat daar ruimte voor vrij moest blijven zijn een heleboel spullen voor de 1e verd. ‘tijdelijk’ even in de benedenslaapkamer gedropt.  Die stond dus helemaal vol, voornamelijk met mijn spullen want ik heb de kleinste kamer.
Toen we de volgende dag onze kasten wilden gaan inruimen bleek dat dat in elkaar zetten niet echt netjes te zijn gedaan en hebben we zelf nog stelschroeven moeten monteren (dus moesten die kasten wéér plat op de vloer).
Aan de div. beschadigingen te zien bleek er best hardhandig  met met onze spullen te zijn omgegaan. Dat is wel een tegenvallertje.
Je krijgt waarvoor je betaalt. Het ergste vind ik dat mijn oma’s secretaire heel erg gekrast is en ook van andere meubelen ontbreken stukjes. Maar eerlijk is eerlijk, ze hebben keihard gewerkt!

De kasten staan nu zoals ze moeten staan en ik heb zwaar de pé in want moet nu alsnog met mijn zere knieën zelf mijn zakken met kleding en dozen met spullen naar boven dragen. Maar ze hebben echt gewerkt als paarden en  alles wat we wilden verhuizen staat nu hier, zij het nog niet op zijn plek.

En wat is het heerlijk om hier te zijn, zo rustig en ruim en licht en schoon en geen muizen in de muur of schimmels op de trap of agressieve buren of keiharde muziek of midden in de nacht ruziënde alcoholisten op straat… Hemels!

Omdat jullie het allemaal vragen hierbij een update over de poezen:
Op de verhuisdag hebben we ze heel vroeg in hun kooien gedouwd, dat was nogal knokken geblazen, en daarna twee ‘mmmmwwwwaaaaaaaaaaawwwwwwrrrrrooooooaaaaaahhhgggggggrrrrrr!!!!!!’! brullende monsters (ikke helemaal overstuur en huilend) naar het huis gebracht alwaar ze de dag veilig in de schuur doorgebracht hebben als 2 hoopjes weggekropen ellende. Zo zielig. Toen de verhuizers eindelijk klaar waren hebben we allebei een inmiddels nogal stoffig geworden poes gepakt en zijn we met ze gaan rondlopen in huis, alleen bg, Boven alle deuren dicht gehouden. Toen begonnen ze te spinnen en hebben we ze op de grond gezet.
Chico is meteen op onderzoek uit gegaan en had er al snel lol in. Pepe had wat langer nodig.
Pieter en ik zijn in de huiskamer gaan slapen en toen kwam Pep eindelijk ook tevoorschijn.
de volgende morgen was het feest, de zon scheen en ik ben in de tuin koffie gaan drinken met de deur open. Lo leuk om te zien, twee poezen die voor het eerst in hun leventje ‘buiten’zijn. We hebben de hele dag de deuren open gelaten en alleen Chico (waarvan ik het nou net weer niet verwachtte) bedacht dat ie best van mijn knie op de tafel en daarna de schutting op kon springen. Ik had hem nog nét op tijd bij zijn achterlijf te pakken. Hij was er zelf ook van geschrokken want verwachtte waarschijnlijk gewoon een kast om in te springen, zoals thuis. Ik heb meteen alle beklimbare en als springplank te gebruiken objecten bij de schutting vandaan gehaald en verder hebben ze de hele dag in huis en in de tuin lopen rondsnuffelen.  Ook vinden ze de slaapkamer met ons nieuwe bed helemaal geweldig en laten ze ons ’s nachts niet in slapen omdat ze binnen no time doorhadden hoe leuk het voor een kat is om onder het bed op je rug liggend je met je
klauwen heen en weer te trekken aan de lattenboden. Ook moet er de hele nacht door veel geklauterd, omgegooid en gemiauwd worden.  Dus mijn eerste nacht in weer een echt bed is een onrustige nacht geweest en om zes uur vanochtend vonden ze dat ik toch echt eruit moest om het raam naar de tuin open te zetten. En het regende en dat is dan blijkbaar mijn schuld. Het gaat goed dus!

6 oktober 2014

De baas van stadsverhuizingen.nl staat gisteren ineens voor de deur, zegt dat ie ons telefoonnummer kwijt is, al een paar keer aan de deur is geweest en dat ze nu toch echt de dozen moeten terughebben, uiterlijk vrijdag a.s. zo niet dan gaat het ons 3,- per doos kosten.
Nu heb ik daar alle begrip voor: de verhuizing is al weken geleden.. maar ons telefoonnummer kwijt is ronduit stom (want vel emailcontact met ze gehad) dus even een briefje in de deur als je er toch vóór staat zou dan wel handig zijn geweest he?!
gelukkig hebben we de helft al kunnen uitpakken en die dozen kon hij meteen meenemen, maar bij gebrek aan kasten staat de rest nog ingepakt. Nu moeten we naast het onze oude woning in orde maken voor de bezichtiging morgen ineens als een speer voor vrijdag a.s. 50 verhuisdozen zien om te pakken in goedkope (nog te kopen) dozen.
P en ik zitten er inmiddels een beetje doorheen en zijn echt toe aan vakantie.
Om het leuker te maken coördineer ik ook nog de verhuizing van mijn afdeling op de VU. Wij gaan de 17e naar een nieuwe locatie. Dus moet ik op het werk ook inpakken en uitpakken…. pffff!

Zaterdag 31 mei heb ik de scootmobiel teruggebracht naar vriendin Connie, in Amsterdam Noord.  over het IJ en dan door het dorpsachtige landelijke Oud-Noord. Leuke rit maar wel moeilijk want in de scootmobiel kan je niet overal komen waar je wél kunt lopen of fietsen. In Noord hebben bijvoorbeeld veel stoepen geen op of -afrit. Dus vaak straartjes terug moeten rijden en een andere route moeten zoeken. Daardoor wél veel van Noord gezien! En op driekwart van de reis schee mijn Tomtom ermee uit. Daarna moest ik verder op mijn postduivengevoel, dus ik heb het toch gevonden!
Connie, heel hartelijk bedankt dat ik je scoot mocht lenen, dat ding is een echte lifesaver geweest!

Maandag 2 juni
Wát een drukke ochtend.  Al vroeg had ik een afspraak bij de huisarts,  voor een bloeddrukmeting, Mijn bloeddruk is te hoog, en daarom meten we die om de paar weken. Vorige keer was de onderdruk iets te hoog, déze keer was het nog erger.
Bloeddrukmetingen 201
18 april:   180/105
12 mei:     150/98
2 juni:      180/100

Dus met ingang van vandaag ben ik aan de bloeddrukpillen, Lisinopril Accord 5 mg. Zojuist de eerste genomen. Moet ik iedere dag op hetzelfde tijdstip nemen. Ik wordt er ook nog eens duizelig van, dus ga vanaf morgen die pil dan maar s’avonds slikken. Nu ben ik een verschrikkelijk slechte pillenslikster, d.w.z. het inslikken is geen enkel probleem, maar ik vergeet na een poosje gewoon dat ik ze moest slikken.  En dan kan je natuurlijk zeggen: nou dan moet je eraan denken dat je ze moet nemen… maar dat werkt niet. Ik kom er dan uiteindelijk achter dat ik al een week vergeten ben om die pil te slikken. Of dat ik nooit die laatste 2 pillen van die ene kuur heb geslikt…  Dus hier moet ik echt iets op verzinnen. Bestaan er pillendoosjes met wekkerfunctie?

Daarna nog een bloedsuikertest gedaan, (vingerprik) en dat was oké, geen diabetes voor mij. Waarschijnlijk ook omdat ik over het algemeen redelijk lowcarb eet, geen toegevoegde suikers gebruik en weinig tarwe eet.

Omdat ik uitgezocht wil hebben waarom ik 3 x longontsteking in één jaar heb gekregen ben ik daarna doorgestuurd naar een medewerkster, Loes,  die longmetingen doet. Toevallig had zij een afzegging gehad, waardoor ik nu meteen bij haar terecht kon. Loes maakte me een compliment over mijn coupe: ‘oh wat mooi opgeknipt die achterkant!” Dus nu weet ik zeker dat mijn knip-avontuur van gisteren goed heeft uitgepakt!  Bij haar heb ik een longinhoudstest gedaan. Blazen, blazen, blazen in een pijpje, tot je longen helemaal leeg zijn. Een dat 9 keer, eerst gewoon, en daarna na toediening van een longverwijdend medicijn.  Ik kreeg het steeds benauwder en het resultaat was dan ook niet zo goed.  Loes gaat de resultaten interpreteren en dan kan ik ze met mijn huisarts bespreken. Ze zei wel dat mijn longinhoud ondermaats is, maar dat dat misschien te verwachten was na een recente longontsteking.

Na al dat getest en gedoe, ge-por en ge-prik en die pil ben ik  best heel moe nu, en ik heb het  benauwd. Mijn energie is op, ik moet tegenwoordig al ff liggen als ik naar de Lidl ben geweest.  Me concentreren is ook zoiets, lijkt wel alsof ik door een kop vol watten moet proberen te denken. Heel zwáár allemaal. Ik heb net mijn eerste pil tegen hoge bloeddruk genomen, en ben nu nog duizelig ook. heb het gevoel alsof mijn voorhoofd over mijn oven aan het zakken is. Moet ik om 13.00 ook nog werken en ik kan nu al niet meer. Ik meld me af, en ga mijn bedje even in. In mijn psyche is afmelden/ziekmelden/ziek zijn = zwakte. Ik vind het dus heel erg, maar moet nu echt even gaan liggen. Lichtjes uit!

dinsdag 3 juni:
Drukke werkdag gehad, al was het dan ook maar een halve dag. Omdat de VU website eruit lag kon ik thuis mijn email en afspraken niet inzien. En ik moet naar 2 afspraken. Daarom ben ik een half uur vroeger vertrokken. Eerst even naar mijn werkplek, waar inloggen/opstarten van de computer en de programma’s al een kwartier kost. Daarna snel, snel wat dingen opgelost en Hup! naar het hoofdgebouw voor om 12.30 een afspraak bij de AMD, en om 14.00 een 3 uur durende Algemene Vergadering Secretaresses waarbij de na de div. reorganisatie overgebleven secretaresses van de VU aanwezig waren. Het was maar een bedroevend klein groepje en er misten heel veel gezichten. De meeste secretaresses klagen over hetzelfde: de toegenomen werkdurk, nieuwe manier van werken waarvan de systemen steeds niet werken, computerprogramma’s die het niet doen, klachten vanuit de afdelingen, vermoeidheid, ja ja, met steeds minder mensen steeds meer werk gaan doen, hoe verzinnen ze het!   Ook de stuurgroep was inmiddels gehalveerd! Wel een leuke workshop meegemaakt, over zelfpresentatie en hoe je de eerste indruk kunt beïnvloeden. Veel geleerd! Die workshop liep uit tot halfzes, dus van een halve dag werken was allang geen sprake meer. Thuisgekomen een grote pan met Surinaamse bami gemaakt, met speklapjes en garnalen en heel veel groenten. Daarna om half negen mijn bedje opgezocht en geslapen als een roos, tot de bovenburen om een uurtje of zes, half zeven weer begonnen rond te rennen en iets begonnen te timmeren…

woensdag 4 juni
Naar de chirurg geweest. Goed nieuws, ondanks verstappen en pijntjes en klikkende gewrichten komt mijn knie goed uit de div. trek-duw-en draaitest. Volgens de chirurg was die verstapping niet erg, is de meniscus in orde, is de buigzaamhied heel goed, stabiliteit ook  en is mijn verzwakte conditie door griep/longontsteking/veel liggen de reden dat ik zoveel last van mijn knie heb gehad. ibiza vond hij een hele goede knieentest! Volgens dr. Frenkel komt het klikken en knappen doordat de knieschijf die door de spieren wordt gecorrigeerd en op de juiste plek klikt. Eng is het wel hoor.   Er zit nog maar een klein beetje vocht in de knie, dus die strakke kous werkt ook heel goed. En ja, eerlijk is eerlijk, deze week gaat het dan ook echt een heel stuk beter met het knietje en kan ik zelfs s’morgens trappenlopen.
Hij drukte me nogmaals op het hart dat ik toch wel 300 beenheffingen per dag moet doen, en dan merk ik pas over een maandje of drie enige vooruitgang! Wow, over drie maanden pas! Dus dan ben ik zo ongeveer zevenentwintigduizend beenheffingen verder! Maar fietsen en zwemmen is ook goed.

Oke, ik heb me 3 weken geleden dus toch wel echt flink verstapt. Ik was er al bang voor want ik stapte iets naar achteren, voelde in mijn knieholte een tikje en een scherpe pijn. Moest echt ff gaan zitten. Kleine stap, grote gevolgen want sindsdien is mijn knie, die toch echt heel goed aan de beterende hand was, weer een heel stuk slechter geworden.
Op vakantie is dat helaas ook niet minder geworden (en dat had ik wel gehoopt).
Inmiddels is het zo dat de knie om de 3 a 4 passen knakt en knapt, niet meer soepel kan buigen, pijn doet, en de enkel wordt in de loop van de dag steeds dikker. Lopen kan ik zonder stok of krukken, maar ik strompel.  Allemaal niet goed dus! Gisteren ben ik bij  Sido Vleer geweest. Sido heeft een fysioterapiepraktijk op de VU.  Hij heeft naar me geluisterd, de knie bekeken, wat geduwd en getrokken maar wilde er niet teveel aankomen want kan natuurlijk aan de buitenkant niet zien hoe het er aan de binnenkant voorstaat. Hij zei wel dat de knie dik was en wat warmer aanvoelde dan de andere knie. Sido raadde me wel aan om weer een drukverband of tube te gaan dragen, om zo de zwelling onder controle te houden. En dan echt van onder de enkel tot boven de knie.
Da’s nog niet zo gemakkelijk als je van die flinke benen hebt zoals ik, want zo’n tube rolt dan steeds af en dat knelt.
Ook de verpleegster die me een tube moest aanmeten (boel gepruts met een schaar en leukoplast) kreeg het niet voor elkaar. Vond ik (wél handig met schaar, naald en draad) eigenlijk nogal amateuristisch. Ze zorgde er echter wél voor dat ik me iets herinnerde:
In de dans en- modewereld wordt heel veel met panty’s gedaan die per been verschillend zijn, bijvoorbeeld voor één wit been, en één zwart been, of eentje effen en eentje geruit…

Hoe ze dat doen: gewoon twee panty’s nemen en van iedere panty één been wegknippen, maar de tailleband laten zitten. Je draagt dan één panty per been met de taillebanden kruislings over elkaar heen.  Makkelijk zat. Ook dé oplossing voor als je twee dezelfde panty’s hebt met ladders erin. Ergens in de 90’s heeft een bekend merk dit idee uitgewerkt en op de markt gebracht, maar ondanks de supermodellen die het showden is het nooit aangeslagen. Die dingen waren dan ook echt vreselijk duur!

Maar zelf doen is een makkie. En blijkbaar ook nog er supercool, want er is online  een heleboel info over te vinden. Rihanna is geregeld in leggings met maar één been te vinden, Byoncé… Ook op IBIZA liepen de meiden zo rond. (ga ik niet doen, wahahaha)

Ik ga straks dus ff een dikke panty of legging bij de HEMA kopen, en daarvan zal ik dan de rechterkant gaan dragen, om mijn zielige been.

Op 4 juni heb ik weer een afspraak bij dr. Frenkel, hij is nu met vakantie. Hopelijk gaat het dan iets beter met mijn knie,  maar ik verwacht het eigenlijk niet hoor!

En ja hoor, ik draag het nu al 4 dagen en het werkt perfect, zit goed, is onzichtbaar onder kleding en bovenal: houdt de zwelling in mijn knie en enkel onder controle. Geeft ook wat extra steun bij het lopen, dus dubbele winst. Dit had ik 2 maanden geleden al moeten bedenken!

26 april 2014: terug in de lappenamand.
Ik loop al sinds gisteren te klapperen van de stress, mijn hart raced, ik ben bloed zenuwachtig en loop op eieren. Iedere keer als ik de buren op de trap hoor (en ze lopen niet bepaald zachtjes) verwacht ik verdere uitingen van agressie naar ons toe. Er gebeurt niets, maar de spanning is te snijden.
Ik ben echt bang en nu verstap ik me ook nog. KRAK! Mijn knie knakt ineens naar achteren en ik moet echt ff gaan zitten wegens de heftige pijn en de schrik. Het gevoel van instabiliteit is weer helemaal terug en ik loop ineens ook weer erg mank. Oeioeioei! Wegens de stressflow waar we momenteel in zitten en het gebonk op de vloer is thuis blijven niet bepaald wat we willen doen, maar mijn lief is helemaal over zijn toeren en ik kan ff niet lopen,  en het is koningsdag dus overal beredruk. En onze auto heeft een platte band. No way out! Er zit niets anders op dan thuisblijven en doorbijten. Ik houd me dit weekeinde in ieder geval héél rustig en loop zo min mogelijk. Ik slaap alleen maar korte beetjes om dan weer wakker te schrikken. Wij zijn 2 hoopjes ellende. Oh wat haat ik dit huis! Het is een gevangenis.

29 april.
Slapen is nu echt een probleem geworden, teveel stress, te onrustig. Wakker liggend luisterend naar mijn ademhaling merk ik een ratelend geluidje op in mijn long, als ik op mijn linkerzijde lig .  Links is  mijn ‘in slaap val kant”.  De komende dagen wordt dit rateltje steeds luider en begin ik me zorgen te maken. Dat rammeltje klinkt bekend…

1 mei
Omdat mijn eigen huisarts met vakantie is ga ik deze donderdagochtend bij de vervangende huisarts langs, omdat het rammeltje volgens mij precies zo begint te klinken als toen ik longontsteking had. De huisarts kan niets horen, maar ik moet wel zeggen dat ik vind dat hij ook niet erg zijn best doet om iets te vinden. Binnen 5 minuten sta ik weer buiten. Op het werk merk ik dat ik mijn blik niet goed scherp kan krijgen. Ik heb ijskoude handen en een heel warm gezicht, koppijn en ik heb het benauwd.  Ineens wordt ik straalmisselijk en moet ik overgeven. Oei,  foute boel! Thuis gekomen wordt ik in rap tempo zieker: een echte griep met 38.9 koorts, koude rillingen, zweten, spierpijn, hoofdpijn. Mán ik ben zo ziek als een hond en slapen, ho maar! Volgende dag ziekgemeld. Mijn longen maken inmiddels zoveel herrie dat het me hele nachten wakker houd. Liggen kan zowiezo niet door de hoestaanvallen.

5 mei
Het is Bevrijdingsdag en overal wordt de vrijheid gevierd. Ik bedenk me dat er meerdere soorten van vrijheid zijn: vrijheid van oorlog is er eentje, vrijheid van meningsuiting, maar vrijheid om je eigen leven vorm te geven is ook een belangrijke vrijheid. Die vrijheid moeten op dit moment een heleboel Nederlanders missen, omdat ze, net zoals Pieter en ik, wegens de gewijzigde regelgeving van Europa sinds 2 jaar ineens tussen wal en schip zijn gekomen. Wij verdienen nét teveel voor sociale huur, maar ook te weinig voor de vrije sector.
Ik voel me helemaal niet vrij, wij zitten gevangen in een situatie waar we maar niet uit kunnen komen en die situatie maakt mij letterlijk ziek. Vrijheid is relatief.

Twee weken geleden heb ik een bloedonderzoek laten doen omdat ik steeds zo vreselijk moe ben. Vandaag ga ik bij mijn huisarts langs om de uitslag te bespreken. Met mijn bloed is niets aan de hand, in de kern is mijn lijf goed gezond. Mooi om te weten, en ook dat ik dus ondanks overgewicht geen diabetes en dat soort enge dingen heb. Alleen een lichte bloedarmoede. (yeah, excuus om weer vaker biefstuk te eten).
Met de arts ook het gedoe met de buren, de constante geluidsoverlast en de doorlopende stress besproken. Als ik het allemaal zo op een rijtje zet is het totaal logisch dat ik inmiddels helemaal uitgeput ben! Zij hoort dezelfde klachten ook van andere patiënten en vind het frustrerend dat veel gezondheidsproblemen in onze buurt veroorzaakt worden door de slechte woningen. Maar verder kan zij er natuurlijk ook niets aan helpen.
Zij luistert wél goed naar mijn longen en hoort het rammeltje in mijn linker long wat ik zelf al bijna een week hoor:  een beginnende longontsteking. Ik krijg weer een antibioticakuur. Wow, het is de derde longontsteking in zo’n 14 maanden, en dus ook de derde antibioticakuur. Niet best!

Dus nu heb ik me maar weer ziekgemeld, (en ik was nog 50% ziekgemeld) wat helemaal niet fijn is omdat mijn vervangster met vakantie is, en degene voor wie ik werk ook, want ik zou wel ff op de toko passen.  En zo is mijn woonsituatie direct van invloed op mijn werk.

Het is Bevrijdingsdag en overal wordt de vrijheid gevierd. Ik bedenk me dat er meerdere soorten van vrijheid zijn: vrijheid van oorlog is er eentje, maar vrijheid om je eigen leven vorm te geven is ook een belangrijke vrijheid. Die vrijheid moeten op dit moment een heleboel Nederlanders missen, omdat ze, net zoals Pieter en ik, wegens de regeltjes van Europa sinds 2 jaar ineens tussen wal en schip zijn gekomen: teveel verdienen voor sociale huur, te weinig voor de vrije huurmarkt. Ik voel me helemaal niet vrij, wij zitten gevangen in een situatie waar we maar niet uit kunnen komen en die situatie maakt mij letterlijk ziek.
Vrijheid is relatief.

6 mei
Vannacht iets beter kunnen slapen. Gister nog 38.5 koorts, nu relaxed op 37.4
Ik voel me wel heel raar vandaag: last van een dikke tong, een keel zo droog dat ik bijna stik en moet kokhalzen en mijn eetlust is echt gewoon helemaal weg. (dat laatste vind ik niet erg, hihi) Maar nee, niet goed dus. Huisarts gebeld, symptomen besproken en zij vermoed een allergische reactie op de Amoxicilline. Meteen stoppen met slikken! Andere antibiotica gekregen, met anti-allergie pillen erbij. Ik heb afgesproken om even te wachten met slikken tot Pieter vanavond laat thuis komt, veiligheidshalve. Ik voel inmiddels wel een hele grote aversie tegen nog meer chemisch rommel in mijn lijf stoppen.

28 april, maandag

Vandaag nog een vrije dag, over van het eerder geplande weekeinde met zusje en neefjes, waar ik uiteindelijk niet naartoe kon wegens knie. Wat ben ik blij dat ik niet ben meegegaan! Stel je voor dat ik dan dáár op zo’n vakantiepark door mijn knie was gegaan i.p.v. thuis?! Ik merk dat ik dit lange weekeinde heel erg hard nodig heb gehad, gewoon om te rusten. Na 3 dagen bijna niet lopen (en de deur niet uit geweest zijn) is vandaag de pijn in mijn knie weer terug naar een normaal acceptabel niveau, en de knie kan weer wat beter buigen. Dus die drie dagen rust heb ik echt nodig gehad.
Geeft me wel te denken: doe ik dan toch teveel te snel? Waar liggen mijn grenzen eigenlijk en hoe herken ik ze vóórdat ik er al overheen ben gegaan? Is het fietsen toch teveel of ligt het aan het gebruik van een wandelstok ipv de elleboogkruk. In ieder geval ga ik het deze week veel voorzichtiger aanpakken. Ik hoef alleen di, do en vr te werken,  maandag 5 mei is ook een vrije dag, dus wéér een lang weekeinde en voldoende tijd om uit te rusten.
Fietsen is goed voor de knie, (maar waarom is het dan zo pijnlijk?) en ik moet ook beginnen met krachttraining omdat sterke spieren de kruisband moeten vervangen. Ik weet nog niet goed hoe ik dat moet gaan aanpakken want én naar de VU fietsen, én dan daar trainen, én dan weer naar huis fietsen  is op dit moment duidelijk even teveel van het goede. langzaam opbouwen dus. De truc is om erachter te komen wanneer ik het dan wél zou kunnen gaan doen.
Woensdag zwemmen zou heerlijk zijn, maar ook daar wacht ik nog maar eventjes mee. Moet er immers met de auto naartoe en het is ook een eindje lopen van parkeerterrein naar zwembad. Gek hoe dit soort dingen helemaal niet opvallen als je gewoon kunt lopen. Voor mij zijn dit op het moment echt punten om over na te denken en in te calculeren.
Ik heb best wel moeite met deze: of/of situatie. Ik ben meer een én/én tiepje.

Yeeeeeh, korte trip naar Ibiza geboekt, over een ruime maand ga ik mijn broer en nichtje bezoeken. Ik heb ze al een paar jaar niet gezien en ik mis ze vreselijk!  Ik reken erop dat het lopen ook weer wat beter gaat want op Ibiza doen ze niet aan invalidenvoorzieningen, lage trottoirs of voorzieningen voor degenen die slecht ter been zijn. En de bergen gaan ook niet voor je opzij.  Ze doen wel aan 40 cm hoge stoepranden, heel veel trappen en opstapjes, scooters, omhoog lopende winkelstraatjes, in de rotsen uitgehakte paden, gladde tegels, bergen en dalen en on-afgeschermde gaten in het trottoir. Beetje kunnen kopen is dus we; een pre, maar ik kan nog even aansterken! Ah: om weer terug te zijn in de boezem van mijn familie (grote broer, kleine nichtje en hun aanhang),  ik wordt er helemaal warm van!

21 april, zondag, eerste paasdag
Heerlijk dagje in sauna Amstelland, met vriendinnetje Lydia, die mij is komen halen en brengen. Lekker de hele middag buiten op een bedje in de zon gelegen,  mijn … verbrand, in het zwembad heen en weer gelopen om zo mijn knie te trainen, bitterballen gegeten, gekletst, beetje in het stoombad gezeten en vooral een heerlijke relaxte dag gehad. Boekje gelezen: Honderd jaar eenzaamheid, meesterwerk van Marques die raar genoeg deze week overleden is. Ik had al eerder een mislukte poging gewaagd tot lezen van dit boek, maar pas nu ben ik rijp genoeg om te snappen waar het over gaat. Wow, wat een fijne dag in de zon. Daar was ik aan toe zeg, na alle ellende van de afgelopen maanden. Alleen het bubbelbad kon ik niet in, de instap was te diep.

22 april, maandag 2e paas
Mijn plan voor vandaag: fietsen! Gisteren is mijn fiets terug van de fietsenmaker gekomen. Pieter heeft het allemaal geregeld, de schat. (Het steeds terugkerende gebroken spaken probleem moet nu voor altijd verholpen zijn!) Ik heb me al een week voorgenomen om HET vandaag dan maar te gaan doen: fietsen.
Eerst even wachten tot het is opgehouden met regenen. Ik doe uit voorzorg wel mijn kniebrace om. Een kniebrace zit niet lekker. Het is een dik polypropyleen ding met allemaal verstevigde naden en elastische banden, speciaal voor herstel bij kruisbandletsel. Maar dan ben ik enigszins beschermd voor plotselinge onverwachte verdraaiingen.
Oké, opstappen blijkt al een hele toer want mijn been is zo zwak dat ik hem gewoon niet hoog genoeg kan optillen om over het frame te stappen, mijn knie stribbelt tegen, mijn voet blijft haken en die brace buigt niet echt lekker mee. En mijn andere knie is ook niet meer 100% sinds ik daar twee jaar geleden aan ben geopereerd. Dus daar kan ik ook niet met mijn volle gewicht op staan. Die knie heeft het sinds de recente operatie heel zwaar gehad (letterlijk) en begint nu ook kuren te vertonen en doet pijn. Mooie boel! Sta ik daar met mijn fiets!  Met de hand dus maar het been over het frame getild. Dan blijkt wegrijden een nog veel grotere uitdaging, want ik weet niet hoe ik op het zadel moet komen zonder op het zere been te rusten, en vertrouw mijn knie niet genoeg om erop op de trapper te staan, en ook niet genoeg om me ermee af te zetten. Uiteindelijk posteer ik me tegen een muurtje, ga zitten en begin met het goede been te fietsen. Zere been wordt vanzelf door de trappen opgetild. Dammmmm, wow, wat is mijn knie slap en stroef. Ik vind het eng, maar zet door en maak met het angstzweet op mijn rug een rondje door de buurt: Overtoom,  Hoofdweg, Jan Everstenstraat… Stilstaan bij het stoplicht en dan weer wegfietsen blijkt nog het moeilijkst te zijn. En oh fuck, thuis moet ik afstappen, hoe moet ik dát nu weer aanpakken…  Enerverend en niet bepaald pijnvrij. T is wel weer genoeg voor vandaag.

23 april 2014
Gefietst zonder brace! Voelt onbeschermd, maar gaat een stuk soepeler dan met brace.

Laatste keer naar fysiotherapeut Kashif geweest om daar mijn bezoek aan de chirurg te bespreken. Kashif stelde voor dat dit de laatste afspraak zal zijn bij fysiotherapie de Baarsjes:
A- Omdat het herstel nu heel goed gaat, ik al stukken zonder stok kan lopen, ik netjes mijn oefeningen doe (meestal),  ik nu dagelijks fiets en het gewoon steeds beter gaat, en op schema.
B- Om de kosten een beetje binnen de perken te houden. Ik betaal per keer, want geen aanvullende verzekering, en de rekening loopt inmiddels aardig op. Gelukkig kregen we wat geld terug van de belasting, daar kan ik in ieder geval een deel van de behandelingen van betalen.  Maar omdat ik vanaf nu eigenlijk alleen nog maar zou moeten langskomen om te trainen kan ik dat net zo goed gewoon bij Sportcentrum VU doen. Trainen is gratis voor werknemers en ik kan voor vragen altijd terecht bij Sido Vleer, onze eigen fysiopeut, en natuurlijk bij trainer Mikey.  Kashif blijkt een medische clinic bij Sido te hebben gedaan toen hij nog in opleiding zat. Kleine wereld.

Ik krijg de opdracht en waarschuwing mee om goed te blijven bewegen, geduldig te zijn en vooral niet over mijn grenzen heen te gaan! Ja, ja, dat is wel meteen een van mijn grootste problemen he!

Na fysioterapie loop ik een stukje met de fiets aan de hand in de Jan Evertsenstraat. Ik koop bij Blokker een goedkope wandelstok, handig om die op het werk te laten staan en makkelijker dan de hele tijd met die elleboogkrukken heen en weer slepen. Het is een lelijke stok, maar die ga ik wel eerst ff customizen met mijn hoepel- versieringtapejes en glittersteentjes. Na dit fietsen, lopen en winkelen heb ik toch wel last van mijn knie en ben ik flink moe. Thuis ben ik op de bank in slaap gevallen.

24 april 2014, donderdag.
Nar de VU op de fiets. Stok bij me, krukken thuis gelaten. Opstappen blijft een probleem, maar als ik eenmaal fiets gaat het redelijk. Maar je moet in Amsterdam heel wat keren stilstaan voor stoplichten, en oef…valt niet mee. De eerste paar keer trappen na stilstand is pijnlijk. Ik heb mijn zadel hoog gezet, zodat ik mijn knie niet zo heel diep hoef te buigen, maar nog voel ik weerstand en pijn en stroefheid. Volhouden Tink!
Op het VU plein is de Olympiade aan de gang, een groots outdoor sport event. Erna, mijn baas, zal om 11 uur van een van de gebouwen gaan abseilen, en dus ga ik kijken. En dat stukje lopen is nu nét ff teveel van het goede! De wandelstok geeft me niet voldoende steun en we lopen te zoeken want kunnen Erna niet vinden (het abseilen blijkt een paar uur vertraagd te zijn) en in combi met het fietsen eindig ik met een echt pijnlijke en stramme knie. Moet ik ook nog mee naar huis fietsen! Die stok ipv de elleboogkruk is dus echt even teveel, dat stukje lopen had ik niet moeten doen, ik ben weer eens overmoedig geweest en moet de vooruitgang echt iets langzamer opbouwen. Die avond gaat het thuis lopen ook niet echt lekker. Knie is gelukkig niet dik (d.w.z. niet dikker dan anders, want ik heb echt mijn oma’s benen en dat zijn dikke benen!)

25 april, vrijdag.
Blijkbaar ben ik gisteren echt  flink over de grens gegaan. Stom genoeg merk je dat altijd pas achteraf, en dan is het te laat. In ieder geval kan ik het vandaag rustig aan doen en is het for now weer boodschappen doen in de scootmobiel (Connie, ik ben je eeuwig dankbaar voor het lenen van dat ding!)  En mini stukjes lopen op de elleboog krukken, ipv de wandelstok.
Die wandelstok, daar wacht ik nog maar een weekje mee.
Ik had vandaag en maandag al vrij genomen om met mijn zusje en neefjes een lang weekeinde ergens in een park door te brengen. Maar na mijn ongeval was natuurlijk al duidelijk dat dat voor mij niet haalbaar zou zijn. Jammer, want met z’n vieren hebben we een heleboel lol. Maar die twee jongetjes kosten me ook bergen energie, en die heb ik helaas ff niet in huis.  Ik ga dit extra lange weekeinde dus gewoon lekker uitrusten en hoop echt dat mijn knie snel beter gaat aanvoelen, want ook nu ik hier zit te bloggen heb ik pijn en weet ik niet hoe ik mijn been moet neerzetten. Buigen is ook een stuk moeilijker dan eergisteren. Jakkes!

26 april, koningsdag.
Vanaf gistermiddag enorm in de stress wegens luidkeelse ‘ik trek je kop eraf’ bedreigingen van onze bovenbuurman aan mijn lief. Mijn arme lief had alleen maar gezegd: “Katinka en ik ervaren de laatste tijd wat geluidsoverlast en willen graag een keertje met jullie praten’. Verder dan die ene zin is hij niet gekomen, buurman flipte binnen enkele seconden totaal, ging steeds harder schreeuwen en dreigen. Wij weten ff niet goed hoe hiermee om te gaan. Nare situatie, erg stressvol, slecht geslapen, lief heeft helemaal niet geslapen,  beiden erg moe, terneergeslagen, wat een rotdag. Moe waren we al omdat buurman al vanaf donderdag ons heel vroeg met gebonk/gestamp wakker maakt, vrijdag al om 5:33!
Ben maar wat creatief gaan fröbelen, en daardoor ben ik me iets beter gaan voelen.

Enfin, ik had dus al 2 dagen veel last van mijn knie, maar een uurtje geleden deed ik één stapje achteruit, voelde ‘knak; in mijn knieholte, voelde pijn en moest even gaan zitten. Meteen mijn brace weer omgedaan. Kruisband kan het niet zijn, die heb ik immers niet meer, maar ik ben nu bang dat de hechting van de meniscus is losgeschoten. Even aankijken maar.