5 minuten van huis maar toch zo ver weg.
5 feb. Ik had boodschappen gedaan bij Lidl, en terwijl ik wegfiets komt er een vrachtwagen tegemoet die er niet uitziet alsof ie gaat stoppen. Ik stap af en ga zover mogelijk opzij want het is maar een smal eenbaans-straatje. Uiteraard rijd die vrachtwagen niet verder, maar stopt pal naast mij zodat ik bijna klem sta tussen vrachtwagen links, en hekje van de speeltuin rechts met rechts naast mij ook nog mijn fiets met boodschappen.Vlak voor mij staat een mevrouw haar eigen fiets los te maken van het speeltuinhekje. Zij is ook opzij gegaan voor de vrachwagen. Wij wisselen een blik van verstandhouding en ik probeer met mijn fiets aan de hand langs haar heen te lopen. Dat kan nét. Komt er van de andere kant een mevrouw aan absoluut erdoor wil. Dus de eerste mevrouw en ik zeggen: ‘ mevrouw dat gaat niet”. De net aangekomen mevrouw zegt tegen mij: ‘kunt u niet even opzij gaan”. Ik voel me grieperig en heb helemaal geen zin in moeilijk doen dus draai me naar rechts om mijn fiets opzij te tillen.
Een moment van onoplettendheid
Niet merkend dat ik al met de buitenkant van mijn rechtervoet tegen de stoeprand sta, draai mijn knie lekker verder en krak! lig ik brullend van de pijn over mijn fiets en het hekje van de speeltuin. Staan gaat niet meer, mijn knie slaat onder me weg. En ieder keer als rechtop probeer te komen begint alles te draaien, dus ik ga en blijf maar op de koude grond zitten, met mijn been gestrekt voor me uit.
Van je buren moet je het hebben
En wat je dan aan medemenselijkheid meemaakt is met geen pen te beschrijven. Zoals de fietser die er ook langs wil en tegen mij schreeuwt dat ik hem erdoor moet laten, of de vrachtwagenbestuurder die mij ff opzij wil vegen omdat ik nou toevallig nét voor zijn autodeur bewusteloos lig te worden, en hij er niet meteen in kan en bij het wegrijden bijna over mijn been heen rijd. De mevrouw die haar fiets van het slot stond te halen blijkt mijn reddende engel te zijn en trekt mijn been nog net op tijd opzij. Zij heet Petra Habes, iemand die vlakbij me blijkt te wonen, maar die ik niet ken. Zij bleef bij me, heeft me bij bewustzijn gehouden, aan het lachen gemaakt, vastgehouden, getroost, heeft mijn boodschappen en mijn fiets gered, en een ambulance voor me gebeld, de schat!
Lang verhaal kort:
Een kwartier later zat ik in een ambulance op weg naar het st Lucas Andreas Ziekenhuis (SLAZ) spoedeisende hulp. aan mijn been getrokken en geduwd, foto’s gemaakt van mijn knie en daar was ‘misschien’ een haarscheurtje op te zien. Maar omdat zowel de radioloog als de orthopedisch chirurg op dat moment niet aanwezig waren is mijn knie ingezwachteld en mocht ik op krukken naar huis. Een week laten rusten en dan terug komen voor de follow-up, als ik tenminste in de tussenliggende tijd niet enorme last krijg. (heb ík weer!) Mijn knie deed op dat moment geen pijn meer maar ik kon er niet op lopen, het was instabiel en sloeg onder me weg. Doodeng!
Werken: De volgende dag ben ik gewoon gaan werken, maar dat viel nogal tegen. Om twee uur was ik eigenlijk al doodmoe. Ik was ook flink gaan hoesten en was echt helemaal op. Die nacht kon ik niet slapen van het hoesten en de zorgen om mijn knie. Ik zat er helemaal doorheen en heb me daarom ziek gemeld. Ik was erg ongerust en vond dat hele’ met een drukverbandje erom naar huis’ eigenlijk geen goede oplossing en heb die dag mijn huisarts gesproken. Zij had intussen het rapport van het SLAZ geregen. Ze heeft me kunnen geruststellen in zoverre dat ik dus heel voorzichtig moest doen, geen rare bewegingen moest maken want op de foto leek het toch dat er een stukje bot was afgebroken/gebroken/
10 feb: Wat een vreselijk weekeinde heb ik meegemaakt. Ik maak me ernstig zorgen over mijn knie, mijn bovenbeen schuift zo’n beetje over mijn onderbeen heen en weer. Ik heb inmiddels ook 38,7 koorts en hoest me helemaal suf. Man wat voel ik me ziek! Hele foute boel allemaal. Vanmorgen naar de huisarts geweest: hoest blijkt longontsteking te zijn. 5 daagse antibioticakuur gekregen, meteen gaan slikken en dan hoort het over een dag of vier beter te gaan. Tjeu, nog vier dagen!
14 februari. Valentijsdag zal me een rotzorg wezen, ik ben veel te ziek. Antibioticakuur sloeg na een paar dagen aan, maar die hoestaanvallen, ik blijf er zowat in! Alles doet me pijn. Ik ben doodop en iedere keer als ik uitgeput wil slapen en ga liggen wordt het hoesten en reutelen erger. 5 nachten rechtop geprobeerd te slapen. en dan dat gestrompel door huis met die krukken, de zwachtels om mijn knie die steeds afzakken. Het door mijn knie gezak. De onzekerheid over mijn blessure. Ik kán niet meer… Volgende oktober ga ik gewoon weer de griepprik halen, blijkbaar heb ik dat toch nodig! Man wat ben ik ziek! Vervolgafspraak SLAZ ivm knie heb ik verzet naar 17 feb.
17 feb. Voor het eerst weer buiten. Gedouched en aangekleed, voel me wel benauwd, zweet me sus maar hoest minder en bel zo een taxi om me naar het SLAZ te brengen. Misschien had ik nog even moeten wachten, want ik ben nog erg moe en zwak en daas, maar ik móet inmiddels gewoon weten wat er nu met mijn knie aan de hand is, want dat is echt heel erg mis. Ik hoop op een gipsje dan kan ik weer werken (als ik voldoende hersteld ben van die rottige longontsteking)….. ……. Maar dat was niet zo, de dokter vond toch ook echt dat mijn onderbeen wel héél erg ver naar opzij kan buigen, en er klikt iets in mijn gewricht. Morgenochtend ga ik voor een MRI, donderdag naar de orthopedisch chirurg… kost bakken met geld qua taxi. Verzekering vergoedt reiskosten alleen als je aan een rolstoel gebonden bent…
18 feb: Vanmiddag MRI laten doen. Het doet geen zeer en er is eigenlijk niks aan de hand maar ik heb het toch als heel stressvol ervaren. (ben emotioneel inmiddels ook wel óp hoor). Het is zo’n enorm apparaat en daar moet je dan in en het maakt herrie en je moet heel stil blijven liggen terwijl je been juist nu erg wil gaan spartelen. Dus okselklotsend en met mijn ogen stijf dicht want alles in mij schreeuwt: ik wil eruit, ik wil eruit! Hoestaanvallen ook moeten onderdrukken (want al hoestend lig je niet stil) dus dat geeft extra stress. Been doet zeer in de klem want buigt door naar achteren. toch maar stil blijven liggen. Klik, boem, ratelratelratel, boem! Helemaal uitgeput nu.
20 feb. Its bad! Zusje Barbara heeft me samen met neefje Django (bijna vier jaar oud) naar dr. Frenkel in het SLAZ gebracht. Django was schattig, lief en overal in geïnteresseerd. Dr. Frenkel is de arts die onverhoopt 2 jaar geleden mijn vorige knieoperatie ook heeft gedaan. Had ik weer: na met een lekker slaappilletje een hele dag nuchter op de afdeling is een operatiejurk in een bedje te hebben gewacht blijkt dat ze mijn operatie niet goed hadden ingepland, kon ik weer naar huis en alles de volgende dag nóg een keertje meemaken. In ieder geval is dr. Frenkel de grote orthopedische baas, een hele rustige en lieve man die al vrij snel constateerde dat mijn meniscus gescheurd was, en waarschijnlijk ook mijn voorste kruisband. “En dat valt niet mee mevrouw, u mag na operatie er niet op lopen en u moet daarna zeker 6 weken maar 50% belasten en intensief fysioterapie, maar dan nog is het maar de vraag of dit weer goed zal komen. En hoe woont u, oh op één hoog… tja, dat maakt het nog veel moeilijker want u mag dan geen trappen lopen en de knie niet buigen of erop staan… “. Nou da’s dan weer fijn, ik had nog zo gehoopt op een breuk en dan even een poosje gips…
25 feb. Geopereerd. Dat ging nog best heel snel! De dag na de afspraak bij dr. Frenkel werd ik al gebeld dat ik op dinsdag om 7.30 in SLAZ moest melden, afd. 4 dagopname. En nuchter! Niet echt geslapen en vanochtend een klein hyperventilatie aanvalletje gehad van de stress. Ik kan dus niet zeggen dat ik onbevreesd het avontuur tegemoet ga. Mijn kamergenoten, die die dag ook onder het mes gingen, kregen alvast een lekker ‘wordt je rustig van’ pilletje tegen de angst. Ja maar, ik ben ook bang (en hoe!) Maar bij mij was het pilletje niet geïndiceerd en dus kreeg ik mooi niks. Dus maar Spiegelogie opgezet om te proberen rustiger te worden. Dat werkte totdat ik werd gehaald om ‘naar beneden’ naar de anesthesie in de de verkoeverkamer te gaan. Toen begonnen de zenuwen for real te gieren.
To sleep or not to sleep, that is the question Ik was inmiddels blijkbaar zó in de stress dat mijn aderen niet meer te vinden waren voor het aanleggen van het infuus, en de verpleegster er uiteindelijk dwars doorheen prikte en ik een enorm ei op mijn hand kreeg. Dus dat begon lekker. Ik dubde op dat moment nog steeds over de verdoving: narcose of ruggenprik, narcose of ruggenprik. Narcose had ik al vaker gehad, en goed doorstaan, al is zo’n peut chemische middelen in je lijf natuurlijk nooit lekker en hield ik we wel hoofdpijnen en weet ik was nog meer aan over (verregaande vaagheid). Maar een ruggenprik, met een naald in je rug laten prikken, Waaaaaaaaa, eng! Volgens een kamergenote die dat jaar al vaker geopereerd was is ruggenprik echt het beste. Maar ik had dat nog nooit gedaan, had er wel enge verhalen over gehoord en ik wist het gewoonweg niet! Hoe moet je nu kiezen uit 2 opties die allebei risico’s met zich meebrengen? Weet ík veel? Dus gewoon mijn angst besproken met de anesthesist. Hij kon me zo geruststellen dat ik het toch maar heb gedaan. En ja, het voel me 95% mee. Ik bedoel: ja je voelt een prik en ja het voelt raar en doet best een beetje pijn maar het was echt veel minder erg dan sommige ‘in mijn bil’ injecties die ik vroeger gehad heb.
Eindelijk warme voeten. Grappig is wel dat je vrijwel meteen hele warme voeten krijgt en dan moet je als de sodemieterij gaan liggen omdat het een kwestie van seconden is voordat je dan geen controle meer hebt over je benen. maar ik zat een beetje verstrikt in alle infuusdraadjes en draadjes van de hartmonitor, dus dat ging allemaal naar nét goed. Ik lag!
Testing testing, one two… De verpleegkundige test de voortgang van de verdoving met een ijskoud flesje: voel je dit, voel je dat… binnen een minuut voelde ik vanaf mijn onderbuik naar beneden helemaal niks meer. Het was zo wie zo een hele rare gewaarwording, want het brein onthoud de laatste stand van je benen voordat ze gevoelloos worden, dus dat was zittend op de rand van het bed met mijn voeten op een krukje om die ruggenprik te krijgen. Dat gevoel vertaalt zich daarna de rest van de dag in net opgetrokken knieën liggen met iets onder je voeten, hoewel je daarna gewoon plat in je bed ligt. Weird, maar wel grappig.
Knie-TV Angsthaas als ik ben wilde ik natuurlijk ook een roesje, ondanks dat iedereen steeds tegen me zei dat meekijken op de monitor juist heel interessant is, moet je doen! IK DENK: MOOI NIET! Op een gegeven moment wordt je dan de OK ingereden, iedereen stelt zich voor, en dr. Frenkel vraagt me weer: ‘kijk je mee, das reuze interessant hoor’! Maar nee, ik wil het niet zien, jakkie, eng, mijn eigen knie, opengesneden, iek!
Terwijl ik om me heen aan het kijken ben zie ik dat hij iets bleeks en langs verticaal omhoog houd. Lijkt wel een been met een voet eraan. Verrek dat is míjn rechterbeen met míjn voet eraan, ik herken de blauwe plek op mijn scheenbeen! Maar ik voel toch echt dat mijn been met de knie iets opgetrokken en met een steuntje onder mijn voet op het bed ligt. ’t is alsof dat been wat ik kan zien niet aan mij vast zit en laten we eerlijk zijn, ík ben echt niet zo lenig als dat been wat ik nu recht omhoog zie steken, vastgehouden door de dokter.
Oww, wat is dat grappig! Dus ik begin eindelijk het interessante van de hele situatie in te zien en heb heb toch de operatie live meegekeken op een monitor, van commentaar voorzien door dr. Frenkel. Ik heb zelfs vragen kunnen stellen, dus onverwacht erg interessant en nog onverwachter: niet eng! Mijn kruisband was aan flarden en dat heb ik gezien en die is weggehaald. Arm knietje! De gescheurde meniscus is gehecht met mooi blauw wit draad, maar dr. Frenkel zei wel dat dit een probeersel is, of die meniscus door de hechtingen bij elkaar zal worden gehouden is dubieus. Het is geen levend weefsel. Maar weghalen kan later altijd nog. Ook heeft hij 3 gaatjes in het bot geboord, in de hoop dat er zo stamcellen vrij komen die dan de boel gaan repareren. Ook da’s een gokje.
En toen was het alweer voorbij, heb ik iedereen bedankt, werd ik weer weggereden en moest ik een uurtje bijkomen op de verkoeverkamer. Alleen, omdat je geen narcose hebt gehad hoef je helemaal niet bij te komen en verveel je je stierlijk. Toen men mij dan ook vroeg hoe het met me ging zei ik alleen maar: HONGER! En oh ja, ik kon ineens mijn linkerteen weer een klein beetje bewegen, dus die ruggenprik was al aan het uitwerken.
Dus ik denk, oh maar dát gaat snel… maar dat viel uiteindelijk toch nog vies tegen. Er staat tot 6 uur voor het uitwerken van de ruggenprik, en vooral het laatste stukje duurt heel, heel lang.
Down under
Wat wat ze je niet vertellen over de ruggeprik is dat het allerlaatste stukje verdoving blijft hangen in een strook van zo’n 10 cm breed, lopend van iets boven je stuitje, langs je anus en zitbotjes, via je perineum tot aan iets boven je schaambeen. Zeg maar als een hele brede string. Het duurde tot half vier voor ik daar weer gevoel in terug had. Uiteraard heb ik eraan gevoeld (wie niet!) en het is heel raar als je jezelf ‘van onderen’ aanraakt maar dat alleen maar kunt voelen met je vingers. Dus nu heb ik meteen meer respect voor mijn partner die toch zonder landkaart of infrarood visie iedere keer weer zijn weg weet te vinden tussen al die flappen en plooien! It’s messy down under!
Annelies van der Pies
Toen toen het gevoel in mijn kont weer terug begon te komen merkte ik dat ik in iets nats lag. Dus ik denk: bloed!? Maar nee, ik lag in mijn eigen urine. Nou dan voel je je ineens wel heel erg hoogbejaard hoor. Maar de zuster stelde me gerust, dat het bij vrouwen vaak voorkomt. (waarom staan dat soort weetje dan niet in die anesthesie brochure?). Ik had een paar hoestbuien gehad. Maar gewoon op het toilet piesen, ho maar! Uiteindelijk heb ik ook het gevoel in het allerlaatste stukje teruggekregen en mocht Pieter me om 16.00 komen ophalen.
walk NO WALK
En toen begon het meest moeilijke eigenlijk pas. Mijn been, en vooral mijn knieholte deden zo vreselijk veel pijn! Ik mag mijn knie niet buigen en mag en kan de eerste weken absoluut niet op mijn been staan omdat dat teveel druk zal geven om de gehechte meniscus. Dit betekent dat mijn andere been, waarvan ook de meniscus al kapot is en twee jaar geleden geopereerd, mijn hele gewicht moet dragen, met krukken. Dat valt niet mee, zeker niet als je op één hoog woont. Die trap noem ik vanaf nu de Mount Everest! Na een tochtje naar het toilet moet ik ff gaan liggen om bij te komen. Duizelig en msselijk en met het zweet op mijn rug.
27 feb:
Het post-operatie ‘hoe gaat het nu’ telefoontje van de verpleging, wat je de dag na de operatie zou moeten krijgen is natuurlijk nooit gekomen dus ik heb zelf maar gebeld want ik had toch wel een paar vragen. Nu weet ik:
- Knie buigen mag 6 weken helemaal niet anders schieten de meniscushechtingen los
- Omdat ik de knie eerst helemaal niet en eventueel na een paar weken 50% mag belasten mag ik ook niet lopen, en zeker geen trappen lopen.
- Toen ik vroeg wanneer ik weer aan het werk kon zei men: na 6 weken want u mag er niet op lopen
- Ik moet z.s.m met fysioterapie beginnen (ma . a.s.)
- Fysioterapie zit niet in het basispakket, houdt ik dat ik de eerste 20 behandelingen zelf moet betalen, á €31 per keer
- De fysioterapeut bepaalt het verdere verloop, dus of ik t.z.t. weer aan het werk mag en of ik een kniebrace moet.
- om bij de fysio te komen moet ik tóch de trap op en af!
- 16 april pas heb ik de vervolgafspraak bij dr. Frenkel