zondag 9 maart
Wow, 9 maart alweer, ik zit nu een ruime maand thuis. Ik ga me gelukkig steeds beter  voelen, en begin ook weer goed te slapen. Moet nog een heleboel nachtjes inhalen! Ik ben nog wel wat wazig in mijn kop, dat verschilt per dag. Ik snak naar vrijheid, naar naar buiten kunnen, naar zon en frisse lucht.  En het is ook zulk prachtig weer, vandaag 20 C ! (Ik ben zelf inmiddels heel bleekjes en grauw). Op de bank zitten om in de zonnestralen die door het raam naar binnen vallen en daardoor de kattenharen en stofpluizen extra goed te zien rondstuiven is ook niet echt opwekkend. Maar ik kan er helaas niets aan veranderen. Terwijl ik op mijn bejaardenkruk met kruis-uitsparing al een uur onder de douche zit komt Pieter vroeger dan verwacht terug van zijn werk. Dus snel in de kleren (nou ja, d.w.z. zo snel mogelijk), bind mijn tijger-rugzakje voor mijn buik en Pieter neemt me in de rolstoel mee naar het Vondelpark. Daar is het vreselijk druk, en al die door elkaar krioelende mensen, die barbecue walmen, die harde muziek, dat ge-fiets, ge-loop, ge-scate en al die hondjes heb ik nou nét ff nodig. Al valt me wel op dat: ook al zien ze ons incl. rolstoel aankomen, opzij gaan er maar enkelen. Verhuftering van de samenleving is het! Pieter parkeert me bij een bruggetje met mijn gezicht in de zon en gaat dan ijsjes halen. Ik zit te genieten. Hier een foto impressie. Stel je voor dat je in witte bbq rookwolken gehuld bent, want die waren er absoluut, maar zie je niet terug op de foto:

Mijlpaal: vandaag heb ik het eten gemaakt! het is namelijk gewoon niet te doen, eten koken als je niet mag staan. Ik heb het vorige week 1 x geprobeerd, naar mijn beide knieën zijn daardoor erg veel pijn gaan doen. Erna kwam met dé oplossing: zij gebruikte tijdens haar gebroken been een kapperskruk. Dat is een kruk op wieltjes met een zadel erop zodat je staand werk kunt doen zonder te staan.    Ik heb dus zelf ook iets dergelijks gemaakt. Ik had voor revalidatie (als ik straks weer op 2 benen mag staan) al op aanraden van een kennis die er ervaring mee heeft de ‘3 minute legs‘ gekocht, voor een paar tientjes op marktplaats.nl. Da’s een zitsteun op verstelbare poten met wieltjes eronder. Ik heb hem zo ingesteld dat ie niet meer kan veren en goed stabiel is en voilá, ik kan erop steunen tijdens het koken! Het is niet ideaal, maar het is wel een goede en werkbare oplossing, als je er niet te lang op hoeft te zitten.

Tijd voor mobiliteit
Oke het binnenzitten hangt me dus danig het strotje uit, al moet ik eerlijk zeggen dat ik me niet verveel en de dagen wonderlijk snel toch voorbij gaan. Ik ben dan ook nog steeds erg moe en een beetje wazig. Heb bijvoorbeeld best een beetje moeite om op woorden te komen enz. Mijn enige dagelijkse uitdaging zijn op en van de bank zien te komen, toiletbezoek, eten van de keuken naar de huiskamer zien te krijgen en mijn knieoefeningen doen. Maar ik zou heel graag weer gewoon es naar buiten kunnen wanneer ik dat wil en zonder kapitalen te spenderen aan taxi kosten, want dat loopt nu al aardig op.
Nu ik zelf niet mobiel ben valt me ineens op, in het park en overal in mijn buurt, hoeveel mensen er met scootmobiels in de weer zijn. In mijn straat staan er al vier op de stoep! Ineens denk ik, misschien kan ik zo’n ding wel huren voor de tijd dat ik niet mag lopen? Dus ik meteen in google gedoken, maar daar vind ik de enorme hoeveelheid informatie vooral verwarrend.  Er is gewoon veel teveel keuze en ik heb echt geen idee waar ik op moet letten. 3 wielen, vier wielen, opvouwbaar, actieradius, draaicirkel… eh… Dus ik stuur Conny een berichtje, met de vraag om hulp en info. Conny zegt daarop dat ik haar eigen scootmobiel wel zolang mag lenen! (zijzelf gebruikt tegenwoordig een elektrische step met zitje die veel kleiner en wendbaarder is). Ik ben dolblij met haar aanbod. Na 15 jaar snorfiets rijden (opgevoerd natuurlijk!) den ik dat ik met een scootmobiel ook wel overweg zal kunnen.

maandag 10 maart (it’s a good day)
Zo hee, ik heb van half elf tot half elf geslapen! Gisteravond was ik echt heel moe en mijn lijf heeft het blijkbaar nodig.
Wat een goede dag! Ik mag zomaar de scootmobiel van Conny lenen, en ze komt hem woensdag nog brengen ook! En de meneer van de Baron stalling waar Pieter en ik onze fietsen hebben staan, heeft al een plekje kunnen regelen want er was een opzegging! Nu heb ik het meest makkelijke plekkie meteen naast de deur! Mooi hoe alles zomaar ineens  helemaal goed uitkomt! Yeah!

dinsdag 11 maart
Mijn lief loopt ook al wekenlang echt hartverscheurend te hoesten (zodat je denkt: die blijft erin) en heeft zich vandaag dan toch maar ziek gemeld. Werd tijd, want het gaat maar niet over.  De vandaag geplande grote schoonmaak en opruim bij ons thuis moet dus nog even wachten. 
Hiep hiep hoera voor Nikki (collega van mijn zusje en fb contact). Nikki heeft mij vandaag totaal verrast (via koeriersdienst Barbara Vos) met een enorme voorraad zelfgebakken Nikki Buns! (tarwevrije broodjes, zie elders op dit forum). Bar kwam boven met een hele AH tas vol, ik denk dat er wel 38 bolletjes in zitten. Niet te tillen die zak, want het is echt voedsel, geen vulling/opgeklopte lucht! Nu is mijn vriezer vol en zijn mijn ontbijt en lunchproblemen voor de komende maand opgelost. Ik vind het zo vreselijk lief van Nikki. Ik weet immers hoeveel werk het is en ook wat de ingrediënten kosten!  En ook van mijn zusje, omdat zij het zomaar aan Nikki gevraagd heeft. Kent ze me toch beter dan ik dacht.

woensdag 12 maart
Omdat ik donderdag bij een borrel op de VU wil zijn (afscheid van onze oude werkplekken) had ik de afspraak bij fysiotherapie laten verzetten naar vandaag, 10.25. Dus ik vroeg opgestaan (want aankleden duurt een stuk langer). Ineens denk ik: “laat ik eerst ff bellen voordat ik € 18,- aan taxikosten spendeer”. En ja hoor, de suffe receptioniste had de afsprak niet naar vandaag verschoven, maar naar volgende week.
Vanmiddag heb ik mijn eerste scootmobiel ritje gemaakt. Maar dat is zo gemakkelijk dat ik na 10 meter al achteruit ben wezen inparkeren. Het is wel een heel handig karretje, met een standaard voor mijn loopkrukken, een comfortabele stoel en met genoeg beenruimte voor het ene been wat ik half gesterkt moet houden. Er zijn een stuk of vijf snelheden. langzaamst is  het schildpadje, en het snelst is de haas. Moeilijkheidsgraad komt doordat scootmobielen geen rem hebben. Stoppen doet ie als je de gashendel loslaat, en dan rolt ie nog 2 sec. door. En bij een crisissituatie heb je eerder de neiging om  je vuisten dicht te knijpen dan om iets los te laten. Maar op een scootmobiel hebben ze daar niet zo goed over nagedacht, dus hou dit in de gaten als je weer eens zo’n omaatje op opaatje van de stoep wordt afgesjeest.  Oude mensen schrikken sneller en reageren langzamer.
Connie was er helemaal mee uit Noord gekomen om hem te brengen, de schat,  en een uur onderweg geweest. Het is dan ook heerlijk lenteweer. Ik heb haar een lekkere fles champagne mee naar huis gegeven. Kentekenplaatje moest er nog ff opgezet worden, en toen ben ik in de buurt gaan toeren. Maar aan het einde van de straat gekomen zag ik dat de energiemeter toch wel snel achteruit liep (Noord is ook een heel eind) dus toen heb ik een iets kleiner rondje gemaakt en hem daarna achteruit in de stalling ingeparkeerd. Yeah, I’m good! Hij staat nu op te laden. Gelukkig was er een meisje wat de stekker voor me in het stopcontact wilde doen, ik kon met mijn krukken niet zover bukken. Daarna op mijn krukken naar huis gelopen.  Kippeneindje lopen, maar op 50% en met krukken was het best ver. Toch is lopen best even lekker, maar volgens mij heb ik mijn rechterschouder een beetje verrekt.