Nu ik mijzelf tijdelijk bij de scootende minderheid mag rekenen vallen me ineens een boel dingen op die ik hiervoor niet wist. In het verkeer bijvoorbeeld:

• Dat scootmobilisten elkaar groeten bij het passeren en eventueel even gaan stilstaan om een praatje maken (ik ook) over hoe erg het allemaal wel niet is, en hoe ziek ze zijn. Waarop ik dan altijd kan antwoorden: oh wat naar voor u, gelukkig hoef ik maar een paar weken!
• Dat je iedere hobbel en bobbel voelt.
• Dat er een helebóel hobbels en bobbels in de weg en op de stoep zijn.
• Dat je moet oppassen voor scheve trottoirs (grote kans om om te vallen!)
• Dat veel op en afritten gewoon veel te steil zijn.
• Dat de scotmobiel niet van de stoeprand mag afrijden, kans dat ie omvalt of  op de rand blijft hangen.
• Dat maar negen van de tien stoepen een lager gedeelte hebben, en dat op dat kleine stukje heel erg vaak óf een lantaarnpaal, óf een verkeersbord-paal of een fietsenrek staat. Of een baboe kar. Of, heel vaak, scooters.
• Dat fietsers je ergste vijanden zijn. Ze snijden je af, zelfs als je netjes op de stoep rijd.
• Dat je van het zebrapad wordt afgeduwd… door voetgangers!

Maar ook:

• Dat een Marokkaanse meneer ruimbaan voor me maakt, en met een glimlach.
• Dat een mevrouw voor me op het knopje drukt.
• Dat men zomaar spontaan met me praat (oké dat heb ik zonder scootmobiel eigenlijk ook wel geregeld)

In winkels:

• Dat ik in supermarkten zowat nergens bij kan.
• Dat ik sommige boodschappen gewoon maar laat liggen wanneer het te moeilijk wordt.
• Dat die glazen deuren bij koelvitrines betekenen dat ik daar niets uit kan pakken. (komen tegen de scootmobiel aan als je ze wilt open doen).
• Dat ik niet in de koelkisten en vrieskisten kan kijken, die zijn te hoog.
• Dat ik niet bij de bakken met verse groene salade kan komen, die staan allemaal nóg hoger.
• Dat ik er niet bij kan als ik verse broodjes of croissants met een tang uit een container moet pakken om in een plastic zakje te doen.
• Dat je lelijk je kop kunt stoten aan de standaard met de plastic zakken op de groentenafdeling.
• Dat ik in winkels totnogtoe iedere keer uiteindelijk klem kom te zitten tussen de schappen en de displays of dozen.
• Dat ik beter cash geld bij me kan hebben; pinautomaten staan gewoon te hoog of op onmogelijke plekken.
• Dat je gewoon niet voorbij de stapels met lege mandjes kunt komen die voor de kassa staan.
• dat het zo wie zo een hele uitdaging is om bij een kassa te komen op zo’n manier dat je er ook echt langs kunt rijden.

Maar ook:

• Dat echt iedereen heel behulpzaam is als ik vraag; ‘wilt u dit of dat misschien voor me pakken’?
• Dat kassapersoneel ook heel behulpzaam is als ze mij zien klootviolen.
• Dat iedereen me de tijd én de ruimte geeft (maar dan moeten ze me eerst wél zien!)