Op maandag 4 augustus loop ik om 20.30 door een uitgestorven Onze Lieve Vrouwe Gasthuis. Mijn teenslippers flip-floppen door de galmend lege gangen. Het licht is gedimd. In mijn tasje zitten mijn nachtpon, toiletspullen en e-reader.
Raar gevoel om een nacht  in het ziekenhuis te gaan doorbrengen als je niet ziek bent.
Op zoek naar de reden waarom ik in het afgelopen jaar maar liefst drie keer longontsteking heb gehad en waarom ik steeds zo hondsmoe ben, ben ik in het OLVG terecht gekomen, bij een hele fijne dokter op de longafdeling. Zij is het type wat echt op zoek gaat en ik heb al een uitgebreide longfunctietest (uitslag: prima!) en diverse bloedonderzoeken gehad. Alles test tot nog toe goed, zelfs mijn weerstand is goed. Daar snap ik niets van omdat zo’n beetje elk langs vliegend virus mij te pakken neemt en ik constant verkouden ben, hoofdpijn heb, en heel, heel erg moe ben. Wat the f….?!
Ik heb dit nog nooit meegemaakt: ik ben vaak zo moe dat ik wel kan huilen, zo moe dat ik mijn werk amper aankan. En dat al zeker een jaar lang. Ik wil me zo niet voelen! Ik wil me gewoon weer als mezelf voelen!

Ik moet me melden op de afdeling B4.
Op een beetje gekuch en gekreun en het zoeven van (naar ik aanneem) zuurstoftanks na is die vierde verdieping muisstil. In de kamers waar ik langs loop zie ik door de openstaande deuren de achterkanten van de ziekenhuisbedden, en veel blote voeten. Omdat de balie niet bezet is meld ik me bij de koffiekamer. Een verpleegster wijst me mijn kamer voor deze nacht. Ik installeer me, vul een vragenlijst in en krijg een kopje thee. Het gevoel van misplaatst te zijn blijft. De verpleegster bevestigt sensoren aan elastische banden om mijn torso,  en een sensor om mijn vingertop. Ook krijg ik een meteen al niet fijn zittend dingetje in mijn neusgaten, met een slangetje eraan. Daarna verbind ze alles aan een kastje op mijn borst en chekt of alles het doet. Er flitsen groene en rode lampjes op. ‘Zo, u bent helemaal aangesloten. Welterusten!’

Ik ben in het OLVG voor een slaaptest, om te zien of ik een slaapstoornis heb/tijdens mijn slaap wel goed adem/voldoende zuurstof binnen krijg. Nou daar lig ik dan, en het is meteen al bijzonder oncomfortabel. Bij een test waar een van de randvoorwaarden het slapen is, lijkt een lekker comfortabel bed toch wel een eerste vereiste? in plats daarvan lig ik op een matras wat kraakt als hard plasticfolie wanneer ik me beweeg en met het comfort van een houten strandbedje. Binnen vijf minuten heb ik pijn in mijn heupgewricht en zweet en gloeit mijn hele achterkant. Dit matras is niet ademend, of zelfs maar verend.
Ondanks alle slangetjes, het rode lichtgevende dopje op mijn vingertop, alle groene lichtjes op  div. sensoren in de kamer,  het gekraak van het matras en de pijn in mijn rug en heupen, en de baaierd van licht die door de glazen deur valt lukt het me ook nog om daadwerkelijk af en toe toch in slaap te vallen.
Rond half zes ben ik voor de zoveelste keer die nacht weer wakker, en nu ook vastbesloten om geen minuut langer in dit martelbed te blijven liggen dan strikt noodzakelijk is. Mán wat doet mijn lijf zeer!
En zo komt het dat ik om kwart over zes al op de halte van lijn 7 sta, ongewassen en zonder ontbijt, op weg naar home sweet home. Thuis eerst maar ff een kop koffie, dit blogje geschreven en dan onder de douche. Dat wordt vast en zeker een middagtukkie doen, ik ben helemaal dizzy van slaapgebrek.

De uitslag van deze test krijg ik over twee weken.