Uit de vijf jaar dat ik als kind een paar jaar in Hoorn heb gewoond herinner ik me nog heel goed de ijscokar die werd gereden door de plaatselijke dame van lichte zeden, om hiermee in de zomers wat bij te verdienen. Zij was een imposante verschijning, met haar moest je geen ruzie krijgen, dat zei iedereen! Wij vonden haar heel interessant en spannend, want op haar gespierde armen en ook op enorme boezem stonden allemaal plaatjes: een roos, kersen, een anker, een vliegend hart en nog meer van die dingen. Wij mochten van mijn moeder bij haar geen ijsjes kopen en ik leerde een nieuw woord: “ordinair‘. Ordinair of niet, vanaf dat moment versierde ik mijn polsen en mijn poppen met mijn kleurstiften.
Ergens in the nineties publiceerde een mannenblad een artikel over, en een foto van, de rug van fotografe Patricia Steur. Zij had haar bedrijfslogo, een gestileerde vogel/adelaar op haar onderrug laten zetten in een (dacht ik toen) Azteekse stijl. Allemaal strakke lijnen. Ik vond het prachtig want wist tot die tijd niet dat een tattoo ook iets anders kon zijn dan een anker, draak, ‘mamma‘ of hart, in primaire kleuren.
Ik herinner me nog dat ik door de stad liep naar mijn nieuwe werkgever, en dat bleek dat haar bedrijf daar vlakbij zat, ik herkende het logo! Het was de eerste tribal die ik heb gezien. Ik wilde ook een aparte tattoo op mijn onderrug, eentje die niemand anders had! Ik vond alleen die kleur nooit mooi, en bij een tattoo zaak durfde ik echt niet naar binnen te gaan, er zaten allemaal zwaar getattoeerde ‘enge’ mensen! Later ben ik nog eens met mijn zusje bij een tattoo artiest geweest en hij heeft toen geprobeerd om mijn idee, een omhoog klimmend mollig en schattig Cypers katje wat zijn nagels in je vel slaat, om te zetten in een tekening. Het ontwerp was niet wat ik wilde (want aan ‘schattig’ deed men toen nog niet) en ik zette niet door. Het ontwerp-katje blijkbaar wel, want die zag ik later een paar keer terug op ruggen van andere dames.
In de film ‘once were warriors, over een Maori man en zijn leven, zag ik nog veel meer van die gestileerde tatoos, en leerde ik dat het een ‘tribal’ heette.
Die tribals vind ik nog steeds ontzettend mannelijk. Ik zwijmelde bij Startrek Voyager over de getatoeëerde Chakotay (foto links) en mijn actieheld Dwayne Johnson (foto rechts) is met tribal alleen maar nóg mannelijker. En een tribal in het gezicht is vind ik ook mooi.
Gelukkig bleek mijn lief er ook eentje te hebben, een echte in Marquesaanse stijl, die hij tijdens een imposante zeilreis op Tahiti freehand, dus zonder tekening vooraf, of Uit Den Losschen Polsch (zoals wij thuis zeggen) had laten zetten. Mijn lief bleek een echte bikkel! Dit is dus mijn uitzicht, iedere morgen als ik mijn ogen opendoe. Ook leuk dat zijn totemdieer hetzelfde is als dat van Ibiza: de Gekko.
Mijn zusje had inmiddels allang een vosje op haar enkel laten zetten maar zelf wist ik nog steeds maar niet wat ik nou permanent op mijn lijf zou willen laten zetten, en wáár. Permanente make-up durfde ik wél aan, ik heb al jaren geleden een heel fijn grijs lijntje om mijn ogen laten zetten. Maar een tattoo? Ik kan me al niet eens langdurig committeren aan één haarkleur…
En dan komt opeens alles bij elkaar. Ik ben net vijftig geworden. Ik mocht een cadeautje uitzoeken van mijn lief, wist niks te bedenken, wilde toen maar iets van goud, maar kon niks vinden (da’s ook een luxe probleem hoor). Ik had een heel moeilijk begin van 2014 achter de rug, met longontstekingen, een knieoperatie en langdurig en pijnlijke revalidatie, waar ik nog mee bezig ben. Ik heb mijn beste vriendin Barbara Hutchinson verloren en mis haar nog iedere dag… Zo iets doet iets met je, en ik wilde dat op de een of andere manier memoreren.
En…. twee weken geleden zag ik dat er inmiddels een hele anders stijl van tatoeëeren is ontstaan. In plaats van doodshoofden, klauwhanden, Magere Heinen met zeisen en harten met een mes erin zag ik nu iets vrouwelijk met vlindertjes, sterretjes en bloemetjes, en vooral met een heleboel leuke kleurtjes! Ah, bloemetjes! Met uitzondering van zielige bloemen in een vaas ben ik gék op bloemen!
Ik fotografeer ze, ik schilder ze, ik maak er henna tekeningen van , ik schilder bloemen op kleding en bijna al mijn stofjes hebben bloemenprints. Ik heb er zelfs een USB stick mee versierd. Van bloemen wordt ik vrolijk. Bloemen vervelen me nooit!
Nu was er dus eindelijk iets wat ik wél voor altijd op mijn lijf wilde hebben en wist ik eindelijk ook wáár ik die wilde:
een bloemenrank rond de enkel van mijn arme geopereerde been, wat heel wat heeft moeten doorstaan dit afgelopen jaar. Voorwaarde was wel dat het mijn eigen ontwerp moest zijn. het moest vooral veel en groots en een kleurexplosie worden. 
Als een mooi boeket waar mijn been dan uit oprijst. Als een Hawaiiaanse bloemenkrans. (enfin, zoiets dus).
Ook qua tattoo artiest had ik mijn wensen: het moest een vrouw zijn en iemand die ik ken moest goede ervaringen met haar werk hebben.
En zo ben ik via een vriendin terecht gekomen bij Millie van www.dreamz-tattoo.nl. Ik vond de website niet echt laten zien wat ik zocht, maar na een beetje heen en weer ge-chat bleek al snel dat Millie open stond voor mijn ideeën. Millie is grafisch vormgeefster, dus kan zo ongeveer alles op papier krijgen wat iemand bedenkt. En dat is maar goed ook, want ik had inmiddels een heel duidelijk idee over mijn bloemenkrans, maar omdat er online geen voorbeelden van mijn idee te vinden waren kon ik ze ook niet aan Millie laten zien.
Maar samen zijn we er heel goed uitgekomen.
Gisteren ben ik dus naar Oostzaan getogen. Ik merkte daar al snel dat ik mij toch niet heel goed had voorbereid, en, zoals bij mij wel vaker gebeurt, dat wat ik wél al zeker wist ineens niet meer kon herinneren. Ik hád hele duidelijke ideeën over vorm en kleur, maar bij Millie kwam er zoveel op mij af en waren er zoveel keuzes te maken dat ik het ineens niet meer wist (nu weer wel, duh!) Gelukkig had Millie dingen voorbereid, en met de foto’s die ik had meegenomen heeft zij in een vier uur durende sessie van bespreken, bedenken, opperen, creëren, knippen, plakken, wijzigen en aanvullen mijn eigen creatie op mijn been gezet. Poeh, vier uur! Ik ben trots dat ik dat heb volgehouden want dat betekende toch wel zo’n drie uur pijn lijden. Niet constant, maar wel geregeld en naarmate de tijd vordert ook steeds heftiger. Op het laatst deed zelfs een lijntje erbij zetten met een viltstift al pijn. Maar ik heb doorgezet en Millie noemde me een bikkel maar ik dacht vooral: ‘volhouden Tink, je gaat hier niet weg met maar een halve tattoo op je poot!’
Ik ben beretrots op het resultaat, het zijn echte Katinka bloemen geworden, met een persoonlijke toutch van de tatto-artieste erin. Volgens Millie zullen de kleuren nog sprekender gaan worden, en gaan over een paar weken de details er meer uitspringen. (En ik denk alweer na over een paar aanvullingen).
Inmiddels is het negen dagen geleden dat ik de tattoo heb laten zetten.
Millie blijkt ook qua hygiëne een hele goede keuze te zijn geweest. De mishandelde plek is twee dagen heel gevoelig geweest, maar heelt voorspoedig. Ik heb geen napijn of ontsteking of pusvorming of wat voor ellende dan ook gehad. Ik heb me dan ook goed aan de voorschriften gehouden, behalve na één week toch een keertje zwemmen, want het is hoogzomer en dagelijks rond de 26 graden of nog warmer. Ik heb de tattoo toen wel beschermd tegen het chloor met een lik vaseline. Zo’n vier dagen na het zetten is de tattoo flink gaan vervellen, en dat jeukte heel erg, maar je mag niet krabben. De genezing gaat zonder problemen en de kleuren worden steeds mooier. De tattoo is nog niet af, de binnenkant van mijn enkel moet nog. Ik kan na 6 weken terug komen om de tattoo af te maken en ben mij, nu ik weet hoe het in zijn werk gaat, goed aan het voorbereiden qua platjes verzamelen en ideeën opdoen. Er moeten nog wat bloemen en bladeren bij komen tot de krans is geworden wat ik voor ogen had.
Over het zetten van een tattoo:
Doet het pijn?
JA! Bij mij in ieder geval wel. Maar niet ondragelijk en niet constant. Er word met naaldjes in je huid geprikt en een schaafwond gemaakt en dat voel je natuurlijk. I kid you not, bij mij deden sommige stukjes me vloeken van de pijn, en bij andere stukjes, soms maar een millimeter daarnaast, voelde ik alleen maar wat kriebelen. Heel grappig, eerst gaat je lichaam de pijn een beetje compenseren, maar na een uutjer is dat over en wordt het steeds gevoeliger.
Hoe voelt die pijn dan?
Je een voorstelling maken van pijn is toch wel ff anders dan uren lang gradaties van pijn ondergaan. Onderaan het been is zo wie zo heel gevoelig; dames met een Siklepil of Epilady weten daar alles van en eerlijk gezegd lijkt de pijn daar nog het meeste op, vind ik.
Conclusie: Niet fijn, maar een beetje wijf kan het wel handelen. Menstruatiekrampen zijn erger en daar kan je het mee vergelijken, pijn, geen pijn, pijn, geen pijn… enz.
The day after:
Gisteren deed de hele tattoo zeer en voelde de plek warm. Vandaag voel ik er eigenlijk niet veel meer van, behalve die rode hibiscusbloem aan de achterkant. Die plek is vooral pijnlijk omdat ik er af en toe ergens mee tegenaan stoot, zoals de bovenkant van de traptrede. Maar het ziet er eigenlijk heel gezond uit, het is niet rood, de huid is niet warm, de tattoo voelt een beetje ruw en is ietsje opgezet. De dag daarna is het hetzelfde, niet heel pijnlijk, meer en beetje gevoelig. Ik ben inmiddels verliefd geworden op mijn tattoo. En da’s maar goed ook, dat ding zit er de rest van mijn leven, dát is een concept waar ik met mijn kop nog niet zo goed bij kan.
Doen of niet doen, mijn advies:
Denk heel goed na voordat je een tattoo neemt. Het is natuurlijk heel trendy en mode en zo, maar je moet je heel goed realiseren dat je iets op je lijf laat zetten dat je verder je hele leven met je zult meedragen. JE HELE VERDERE LEVEN. En dat is hopelijk een hele lange tijd. Daarom koos ik ook voor een plekje waar ik de tattoo niet de hele dag zal zien, onderaan mijn been. In de winter zal ik hem zo wie zo bijna nooit zien, in de zomer weer wel.
Age matters!
Nee, vind ik ook niet eerlijk, maar het is dus wel zo dat je huid als je ouder wordt op sommige plekken gewoon veel minder stak en elastisch is dan op andere plekken. Je mooie tattoo zakt dan ook uit, of vervaagt, krijgt rimpels. Het is nu eenmaal niet anders en je moet het helemaal zelf weten, maar ik zou er in ieder geval wél rekening mee houden. Je huid blijft mooi strak op o.a. voet, rug, pols, schouder en enkel. Bovernarm, decolleté, dijen, billen, buik en borsten hebben l de neiging tot uitzakken, uitrekken en rimpelen (maar niet bij iedereen natuurlijk). Om je een idee te geven, bekijk de plaatjes hier.
Zou ik het nog een keer doen:
Ik ga deze tattoo nog wel laten afmaken, ook al weet ik dat het pijn zal doen, maar zou ik het nog een keertje doen? Nope. Ik zal niet zo snel meer iets op mijn voet of enkel laten zetten. ‘T is doorbijten en afzien en ronduit pijn lijden! Maar misschien toch ooit een mooie op mijn onderrug of iets op mijn bovenrug of op de zijkant van een borst….? Een mehndi design, tribal, mooie spreuk of tekst of een draak…
Op facebook kwam er gisteren een 
