M Spa Silver Cloud Lidl

‘Nee hoor, zie je niks van!’ á la Adèle Bloemendaal…

Ik ben een echte warmwater-gek. Douchen doe ik dagelijks en veel te lang en als we naar de sauna gaan betekent dat voor mij nooit ook echt in de sauna zitten (veel te heet) maar uren hangen in het zwembad, stoombad en bubbelbad.

Op mijn fietsroute van- en naar het werk zag ik vorig najaar ineens in een van de tuintjes, onder een leuk afdakje met gekleurde lampionnetjes, een opblaasbaar bubbelbad staan wat gezellig stond te dampen. Opblaasbaar! Zomaar. In de tuin. Ik wist niet eens dat dat kón want in mijn idee behoren bubbelbaden bij welness-resorts, luxe villa’s of chique kamers in het Amstelhotel. Onbetaalbaar! Maar hé, ze bestonden blijkbaar ook opblaasbaar, nu konden gewone mensen er ook eentje bezitten. WoW!

Enfin we hebben er die herfst en winter over gepraat en gepraat en mijn lief heeft alles grondig uitgezocht. Dat was maar goed ook want hoe meer we richting winter gingen hoe kouder ik het kreeg en hoe liever ik er eentje wilde. Toen lief uitvond uit dat die dingen niet tegen vorst bestand zijn én een rekensommetje maakte hoeveel water en elektriciteit ze zouden kosten (valt best mee hoor, behalve in de winter) werd ik daar niet blij van. Want in mijn enthousiasme is altijd alles maakbaar en denk ik nooit aan de ‘ja maars“. Hij wel. We spraken af dat we het idee voorlopig zouden loslaten. Grrr!

Tot mijn lief op 26 maart meldde dat Lidl.nl een bubbelbad van het model ‘M Spa Silver Cloud’ online had staan voor € 289,-. Na wat online research bleek dat dit een model van goede kwaliteit is. Yeah, kopen dus!

Nou, dat ging zo maar niet want:
– In de Lidl-shop online was de ‘M Spa Silver Cloud’ ineens helemaal uitverkocht, maar er stond bij dat ie vanaf donderdag 29 maart in de Lidl winkels zou liggen: op=op.
– Op Marktplaats werden ineens allemaal bubbelbaden van het model: ‘M Spa Silver Cloud’ aangeboden. Wel flink duurder en pas beschikbaar vanaf 29 maart. Goh, ook toevallig, dat is precies de dag dat die dingen in de Lidl-winkels komen te liggen…! Al met al staan er op Marktplaats vanaf 22 maart 68 advertenties voor deze Lidl jacuzzi. Ene Nicolle bood er (al dan niet met haar vriend) maar liefst vijf aan. Wat een waanzin!

Nu mag je de Nederlandse handelsgeest best bewonderen, maar Lidl is geen groothandel, en ik kan me zo voorstellen dat de Lidl directie er baat bij heeft wanneer aanbiedingen wel gewoon in de winkel verkrijgbaar zijn, al is het dan op = op. Het opkopen van Lidl aanbiedingen door het Lidl personeel, om daarna met winst door te verkopen, vind ik echt niet kunnen. Spullen die daardoor nooit op de schappen terecht komen en het assortiment uithollen, daar krijg je maar teleurgestelde klanten van. Gaat dat met de ‘hamsteren’ aanbiedingen van de AH ook zo?

Maar oké, we spraken af dat ik die donderdag, ik was die dag toch vrij, bij ‘onze’ Lidl zou gaan kijken voor zo’n bubbelaar. Door al die aangeboden bubbelbaden op Marktplaats had ik toch echt het gevoel dat er iets niet pluis was met het aanbod van die bubbelbaden. Ik werd er zelfs een beetje zenuwachtig van! Daarom ben ik de avond voor ze in de winkels zouden komen een half uurtje voor sluitingstijd langsgegaan bij de twee Lidl filialen waar wij onze dagelijkse boodschappen halen. Ff vragen of die bubbelbaden er eigenlijk wel waren.

En nu komt het: Ja, ze waren er maar het aanbod was zeer beperkt, want:
Het ene filiaal had er maar vijf ontvangen waarvan ze er twee in de winkel zouden gaan zetten. Het andere filiaal had er zes in het magazijn staan, waarvan er de volgende ochtend maar drie in de winkel gezet zouden worden. De medewerkers die ik sprak gaven gewoon toe dat die andere al door de Lidl medewerkers zelf waren gereserveerd. Toen ik vertelde dat ik dat best raar vond en dat die de bubbelbaden al een paar dagen werden aangeboden via Marktplaats had men daar geen antwoord op.
Ik vraag me af of Lidl van dit soort praktijken op de hoogte is, en of het ze ook maar iets kan schelen.

Enfin, ik zorgde dat ik op donderdag al om kwart voor acht bij Lidl voor de deur stond en was daar nr. 2 in de rij. Nr. 3 kwam al snel na mij aanlopen en aan de nr. 4 die nét even later in de rij aansloot kon ik dus al vertellen dat er waarschijnlijk maar 3 ‘M Spa Silver Cloud’s’ in de winkel zouden staan. Nu loop ik op dit moment wat moeilijk, (het aloude knie-probleem) dus ik was even bang voor een race tussen de schappen, maar gelukkig waren het lieve en nette mensen die niet voordrongen. Er stonden er dus echt maar drie in de winke; 3 minuten na openingstijd was het schap leeg!

De volgende dag heb ik een stuk tuin leeggemaakt, want zo einde van de winter was het echt een zooitje. Mijn lief heeft van resten hout heel creatief en praktisch een mooie ronde vlonder gemaakt zodat er geen warmteverlies via de koude grond zal zijn. Dit model jacuzzi komt namelijk niet met een isolerend onderzeil.

De vlonder hebben we geïsoleerd met een laag vinyl van Leenbakker. Prachtig donkergrijs met zilver gespikkeld, maar je ziet er uiteindelijk niets van want daar op plakten we 3 op maat geknipte dikke fitness matten van de Action (zit je lekker zacht) en daarop hebben we het bubbelbad gezet. Opblazen doet ie zelf binnen een paar minuten.

Vullen met warm water duurde anderhalf uur en om 19.30 zaten we prinsheerlijk te bubbelen in ons eigen bubbelbad in de tuin. Hoe heerlijk kan het leven zijn!

We gaan het t.z.t. nog afwerken met een overkapping en de uitdaging is om dat ook van bij elkaar gezocht resthout te bouwen. En die lampionnetjes, die hangen er al!

ROSACEA is geen lekkere rode blos

apr24

Mijn lief kwam gistermiddag thuis en het eerste wat hij zei, na de ‘ik ben thuis’ kus was: “wat is er met je gezicht aan de hand”? Uhm, tja schat, die is hoe ik eruit zie zonder makeup. Daar schrok hij wel even van. Niet dat ik me voor hém verberg, nee, het bedekken van mijn schande hoort sinds anderhalf jaar gewoon bij mijn dagelijkse douchen-tandenpoetsen-lipstick op-make-up op-routine.
Ik, vaak veel te open over de meest gênante details in mijn leven, ik heb iets te verbergen. Een geheim., iets waarvoor ik me schaam. En dat doet pijn, letterlijk. Voor de goede orde: ik ben geen beauty-meisje. Ik ben van ‘even een lel lippenstift en hóp de deur uit” . Make up, primer, foundation en al dat spul vind ik maar vies ruiken, vies aanvoelen en nep.
Normaliter zie ik er ongeveer zó uit: 12234957_10201465406073926_1495341380294457225_n Tamelijk gezond toch?Maar het is nep, fake, niet echt. Onder de laag makeup verberg ik mijn schande. op min kin, neus en wangen heb ik knalrode blossen, pukkels, vet-puisten, vieze gelige korstjes, rode aderen en nare bulten en schilfers. Zonder make-up zie ik eruit als een wasbeertje, in de kleurschakering rood/geel/wit.
rosacea21_n Ik heb al zo’n vijf jaar last van steeds erger wordende Rosacea (niet te verwarren met couperose, dat is iets heel anders). Rosacea is geen gezonde blos, al leek het in het begin wél zo. Het is een een huidziekte met pijnlijke ontstekingen in de haarvaatjes, die op termijn de huid vervormt en verhardt. Pustels en weet ik wat voor nare dingen doen ook mee. Ik zit nu in fase 2, waarin de huid niet alleen rood is, maar ook gaat verharden en vervormen. Alsof je permanent een korstje op je wangen hebt. En scrubben mag niet, of wassen met zeep. dat maakt het veel. vel erger en voelt alsof je scherpe steentjes over je gezicht haalt. Nee niet fijn en ook best wel eng, want in fase 4 is de huid zó vervormd dat je echte vergroeiingen krijgt: de zgn ‘drankneus ‘ die he-luh-maal niets met alcohol te maken heeft. En als je het in je ogen hebt: een constant gevoel van zand in je ogen. Eeeeek! Daar zit ik toch echt niet op te wachten hoor. Ik ben bang, want het wordt langzaam steeds erger en erger,. Zie hier een close up van mijn wang:

De medische wetenschap heeft nog niet echt een oplossing omdat ze de oorzaak niet kunnen achterhalen. Zijn het bacteriën die normaal op de huid thuis horen maar waar er ineens veel te veel van zijn, is het een virus, is het hormonen, is het alles tegelijk…? En hoe komt het dat de aderen die onder de opperhuid horen te liggen er ineens daardoorheen komen?

Inmiddels smeer ik al vier jaar cortisone zalf (Rozex). Dat helpt een pietsje, maar maakt de huid ook papierdun, hypergevoelig en nog kwetsbaarder. Ondanks de Rozex wordt het langzaam maar zeker erger en erger.
Doorlopend antibiotica slikken is ook een optie. Daar wordt het dan iets ‘rustiger’ van maar het geneest niet. En we weten inmiddels dat antibiotica nou niet echt gezond is voor de rest van je lijf. Plus omdat we het al te vaak slikten zijn bacteriën hiertegen resistent, en tegen virussen helpt antibiotica helemaal niet. Met die papierdunne huid mag je ook niet in de zon, dus steken die knalrode wangen en neus mooi af tegen de bleke rest van je gezicht.

Pffff, ik heb het er moeilijk mee, echt waar. Ik ben namelijk best ijdel en dus
tamelijk angstig voor wat in mijn toekomst ligt: vervorming, lelijkheid en misschien zelfs blindheid! Afgezien van het medische aspect (niet te genezen, wordt steeds erger, misvorming ligt in het verschiet) doet het ook nog eens flink pijn! Het brandt en gloeit en steekt en jeukt! Een paar keer per dag gloeit het op en dat voelt koortsig. Alsof je hele, héle erge zonnebrand hebt die maar niet over gaat.

Ik zou ik niet zijn als ik niet op zoek zou gaan naar een oplossing! Googelen is best een opgave want wat men online vooral probeert te slijten zijn dure crèmes waarvan ik inmiddels weet dat die echt niets helpen.

Update:

Mijn zoektocht en wat ik vond:
Ik kreeg ergens rond mijn 47e rosacea en dat werd door foute behandelingen erger en erger.
Hoe Rosacea voelt eruit ziet weten we allemaal wel. Wat mij opvalt is dat zelfs huidartsen niet helemaal weten wát het nou veroorzaakt.
Door op internet te blijven zoeken (internationaal, en verder zoekend dan de standaard advertenties en beweringen) ben ik achter wat weetjes gekomen.
Zo is er rosacea die veroorzaakt wordt door de Staphylococcus aureus bacterie. Die kan je goed aanpakken met Gladskin.
In VUMC is vastgesteld dat mijn type rosacea wordt veroorzaakt door een allergische reactie tegen de oh zo normale Demodex-mijt. En daartegen werkt Soolantra met ivermectine heel goed (bij mij in ieder geval perfect, ’t is helemaal weg!)
Ga dus niet zomaar wat smeren. Het is dus bij rosacea echt belangrijk om uit te zoeken welk type infectie je hebt: bacterie of huidmijt, omdat je dan ook een ander middeltje nodig hebt.
Omdat ik ook al jaren last heb van jeuk en een gevoel als van zandkorreltjes op mijn hoofdhuid ben ik daar ook eens op gaan googlen. Wat blijkt: er werd gesuggereerd dat dit ook door dezelfde veroorzakers als bij rosacea komt. Sterker nog, ik heb ook ‘blefaritis’, dat zijn ontstekingen aan de talgkliertjes/haarzakjes van je wimpers, en ook dat komt door dezelfde oorzaak als rosacea.
Terugdenkend: mijn huisarts zei wel: ‘je hebt blefaritis en dat zijn ontstekinkjes aan je haarzakjes van je wimpers’… maar hij vertelde er niet bij waardoor die ontstekinkjes dan dan zijn ontstaan.
Pas gisteren trok ik de conclusie dat dat die nare Demodex-mijt blijkbaar ook op mijn hoofd en in mijn wimpers feest aan het vieren is. De mijt doet goed werk als inwonende vuilnisman, maar als het er teveel worden krijg je een allergische reactie en dat is dan niet zo fijn!
Vanochtend begonnen om op mijn hoofd ook Soolantra te smeren, maar voor min wimpers moet ik op zoek naar een zacht alternatiefje.

En dan nog wat terminologie:
Rosacea is niet: couperose, schurft, exceem, proriasis of gewone allergie. Het is een mooi melkkoetje voor schoonheidsspecialisten en de verkopers van crèmepjes en lotions, maar dat kost alleen maar geld en helpt niet. (maakt het vaak juist nog erger). Rosacea is een infectie die alleen is op te lossen met medicijnen.
En hier is ie dan, de demodex-mijt. Lekker knus met z’n drieën een haarfolikel delend met de haar die daarin groeit.

pleidooi voor niet-sporters

jul23

‘Ga sporten’ is jarenlang DE oplossing voor alle problemen, gepropageerd door… mensen die graag sporten. Zij zijn de happy few die door het sporten een lekkere endorfine-shot krijgen en zich daardoor heerlijk en gelukkig voelen. Endorfine werkt perfect tegen depressies.

Een groot deel van de mensen is echter helemaal niet gemaakt om zo intensief te bewegen. Hun lijf kan dit niet aan, zij ervaren pijn, blesseren gemakkelijk en erger nog: zij krijgen geen belonende endorfine-stoot door lichamelijke inspanning. Zó intensief bewegen is door de mens bedacht, in de natuur doen bijv. mensapen het liefst alleen het aller-allernoodzakelijkste wat nodig is om te overleven. Als inspanning niet nodig is… luieren ze. Luiheid is ook natuurlijke staat van de mens. Beetje slapen, beetje neuken, beetje je kostje bij elkaar scharrelen… relaaaax!

Uit recent onderzoek is ook nog eens gebleken dat je door te sporten niet kunt afvallen.

Vóór Jane Fonda (later bekende ze in die tijd psychische problemen, een negatief zelfbeeld en boulimia en anorexia te hebben gehad) kwam met haar aerobics gekte was een sportschool alleen voor bodybuilders (waarover we gniffelden) boxers, judoka’s en andere mannelijke mannen. Als vrouw ging je daar echt niet naar binnen. Inmiddels is het mainstream geworden. Wij leven in een samenleving waar er aan alle kanten flink geld aan onze onzekerheden wordt verdient (en wij dus zo onzeker mogelijk worden gehouden) en waarin dus ook je figuur, je gezondheid, sporten en het repareren van blessures flink kassa is. Door jarenlang koppelen van de term ‘sport’ aan ‘slank en gezond’ is het een soort kerk geworden met indoctrinaties waartegen je niet mag schoppen.
Maar als jij er zo eentje bent die, net als ik, sporten nooit leuk gevonden heeft, zich met tegenzin naar een sportschool sleept, allen maar sport omdat anderen zeggen dat het zo goed voor je is, na het sporten alleen maar heel erg moe is en overal pijn heeft, van het sporten geen grammetje afvalt, en het na maanden proberen nog steeds vervelend vind en nog steeds die endorfinestoot niet hebt gekregen, waarom zou je er dan in hemelsnaam eigenlijk mee doorgaan? Omdat anderen het zeggen? Omdat de tv het zegt? Omdat het dure sportschoolabonnement al is betaald? momgame

Zoals gezegd, sommige mensen voelen zich heerlijk bij sporten en zij moeten er ook vooral mee doorgaan. Hun lijf vaart er wel bij.
Maar als je je in bovenstaande opsomming herkent dan is sporten misschien gewoon niets voor jou en dat mag je best toegeven, want de groep die er net zo over denkt wordt (gelukkig en eindelijk) steeds groter…

Sporten is bewegen, maar bewegen is nog geen sporten.
Bewegen (als je kunt) is leven, bewegen is lekker, bewegen deed je als kind heel graag, bewegen is nodig om spieren, gewrichten en ruggengraat soepel te houden. Bewegen laat je hart beter pompen, je bloed rondstromen, gaat o.a. osteoporose tegen. Rust roest.
In onze moderne maatschappij doen wij iets wat vroeger bijna niet voorkwam: urenlang zo goed als stil zitten, bijvoorbeeld achter tv of pc. Zo stil heeft de mens nog nooit gezeten.

Steeds meer artsen raden daarom tegenwoordig aan om minimaal een half uur per dag te bewegen. En die winst heb je zo behaald: ik fiets daarom naar mijn werk, en naar de supermarkt, ondanks pijnlijke knieproblemen.

Wat doe jij om te bewegen?

ministry of silly walks

cake in een kopje, cake in a mug

mrt1

3 mugcakes sprinkels

Amerikaanse cuisine is vooral fast en simple en met weinig afwas. Je moet er maar net van houden. Ik vind al die rare ideeën ge-wel-dig en Kathy Mitchell is mijn goeroe van het snelle koken!

Voor mij nieuw is de ‘in a mug’ manier van koken. Alles wat je nodig hebt is een magnetronbestendige mok/theeglas of koffiekopje, een paar lepels cakemeel, wat melk, boter, een ei en een magnetron en voilá, je maakt in een paar minuten een heerlijke eenpersoons cakeje wat je in het kopje mixt en daarna zó uit het kopje kunt eten. Makkelijk, snel, lekker, esthetisch, economisch en met een minimum aan afwas. Op youtube zijn er een heleboel instructiefilmpjes over te vinden, en daar vind je ook instructies om bijvoorbeeld een eenpersoons pizza of aardappelschoteltje in een kop te maken. Fas-ci-ne-rend!

Steeds vaker hebben mensen last van voedselallergieen en/0f volgen een bepaald dieet of voedingswijze. Ikzelf en mijn vriendinnen idem. Ik eet liever geen tarwe en witte suiker, een vriendin van me wordt echt heel ziek van noten, weer een andere heeft een glutenintolerantie, een ander eet geen suiker… nou ga daar maar eens iets lekkers voor bij de koffie voor halen!

Maar met de ‘in a mug’ methode kan je een persoonlijke traktatie voor iedereen maken, iedereen in een eigen kopje! (kado ideetje?)
cafemocha

Ingrediënten basisrecept:

4 eetlepels zelfrijzend bakmeel
2 tl suiker/honing/zoetstof
1 ei
3 eetlepels melk (of vruchtensap)
2 eetlepels olie of gesmolten boter

Hoe maak je het?

Je kunt kiezen voor veel of weinig ingrediënten, maar de manier is globaal hetzelfde:
In een magnetron-bestendige mok of kop roer je alle ingrediënten door elkaar en je bakt het 1,5 minuten. Ping, klaar! Het is goed als de bovenkant nog een klein beetje vochtig is want het cakeje gaart nog even door. Laat het dus wel nog 5 minuten staan.

Net als met gewone cake kan je het cakebeslag helemaal aanpassen aan je eigen smaak door er cacao, Nutella, fruit, rozijnen en andere smaakmakers aan toe te voegen. Ook erg leuk is om er als het cakeje klaar is snel een wit chocoladeflikje in te duwen, dat smelt dan in het centrum van de cake. een mini Mars, Bounty of Snickers doet ook wonderen in het midden van je beslagje.
Enfin, ga lekker aan de slag met je fantasie.

Tips:

Chocoladecake wordt nóg lekkerder als je er 1 el geraspte courgette aan toevoegt, echt waar! en
zo krijg je er bij je kinderen meteen weer wat groenvoer in.
In de magnetron rijst beslag flink. Vul je kop nooit voller dan de helft tot 60%
Loopt je kop toch over tijdens het bakken? Grote kans dat je teveel bakpoeder gebruikt.
Maak ook eens je pannenkoek in een mok, incl. stukjes appel en gebakken spek, en schenk stroop erover na het bakken of bestrooi met poedersuiker.

Mug cake kan je heel mooi maken. Afwerken met poedersuiker is al prachtig, of met een mooie dot slagroom. Het is ook perfect voor kinderen omdat het zó klaar is, er raar uitziet, je het met een lepel eet en je er leuk gekleurde sprinkles, M&M’s en hagelslag enz. op kunt strooien. Een feestje in een mok!
Internet staat vol met leuke ideeën, en het ziet er allemaal fantastisch uit!

Ook voor mensen met een voedselintolerantie zijn er recepten in overvloed, met glutenvrije bakmixen, kikkererwtenmeel, notenmeel, notenpasta, boekweitmeel enz…

Gluten- en suikervrij:

2 el van je eigen favoriete meel met 1/2 tl (wijnsteen) bakpoeder
1 geprakte rijpe banaan (= suikervervanger)
2 el olie of boter
2 el melkvervanger of vruchtensap
1 ei

Alles door elkaar mengen in de mok, en anderhalve minuut bakken. Als je vind dat het nog niet goed genoeg gebakken is, dan steeds met 10 sec verlengen. Let op: het moet nooit superdroog zijn want het gaart nog een paar minuten door.

Voor de low-carb variatie gebruik je gemalen noten als meel, kokosolie of boter, honing of zoetstof als smaakmaker, cacao poeder als kleur en blauwe bessen als verrassing. Ook erg lekker en je kunt er uren op voort!
En het is de volgende dag óók nog net zo lekker!

Belangrijk om te weten: probeer het zo te timen dat het midden van je cakeje nog nét niet helemaal gaar is. Nadat je mug cake voldoende is afgekoeld om het op te eten is ook dat laatste stukje gaar geworden.

Ontbijt, lunch en diner in een mok

Het hóeft natuurlijk niet zoet te zijn, hartig kan net zo goed! Op youtube zijn veel ideetjes te vinden, o.a. voor een aardappelschoteltje in een mok, en pizza in een mok…

meal in a mug pizza-mug

Eieren met spek en brood in een mok:

leg twee plakken ontbijtspek op een stukje keukenrol in de magnetron en bak ze 30 seconden op vol vermogen. laten afkoelen en verkruimelen/fijn snijden.
vet je mok in en beleg hem met stukjes brood zonder korst. Breek er een eitje op en strooi de spek eroverheen en eventueel wat geraspte kaas en stukjes tomaat oid. breek hier nog een eitje op prik het eidooier door want anders ontplof het, afmaken met wat zout en peper.
bak 1 minuut (of langer) op vol vermogen, of totdat je ei bijna geheel gestold is. Laat de mok een paar minuten afkoelen en het ei verder stollen. (hoe voller de mok, hoe langer de baktijd).

En dan is er natuurlijk ook altijd nog de Nutella gekte.

Nutellaijs is al een hype (prak twee rijpe bananen met een flinke lel Nutella, laten bevriezen en je hebt heerlijk ijs) en het is ook erg lekker in cake omdat het al genoeg vet en suiker in zich heeft, en het je cake heerlijk smeuiig maakt. Persoonlijk doe ik er dan geen suiker meer in (die 4 el die hieronder staan? Negeren!). Mij te zoet! Het lekkerst is een Nutella cakeje als ie nét niet helemaal gaar is in het midden!

Recept Nutella cake:

Let wel op: die Amerikaanse kopjes zijn veel groter dan de onze, meer formaat flinke soepkom. Van dit recept zou ik dus gewoon alles behalve het ei door de helft doen en de suiker helemaal weglaten…

water drinken, echt zo gezond als ze beweren?

feb23

Water drinken.

Toen ik nog ‘lowcarbde’ (Atkins, en met enorm succes zolang ik het vol hield) was een van de voorwaarden dat je minstens 8 grote glazen water, maar beter nog: 2,5 tot 3 liter water, per dag drinkt, om de door het lijnen vrijgekomen gifstoffen uit je lijf te spoelen. Ik turfde trouw of ik de minimale voorgeschreven hoeveelheid dagelijkse water-inname haalde. Het was een dagelijkse opgave, maar je wende eraan en ik voelde me er wel erg goed bij. Enige nadeel vond ik dat ik dus de hele dag van en naar het toilet liep, en dat was heel onhandig als je boodschappen moest doen of een dagje uit ging. Lowcarb eten is voor zo’n 70 % onderdeel geworden van mijn dagelijkse leven, maar het water drinken is helaas niet blijven plakken. Ik drink echt veel te weinig, op het werk maar ook thuis. Zo weinig dat ik er last van krijg. moe van mijn werk
Op het werk presteer ik het dagelijks om 8 uur door te komen op 2 mokken automaten-cappuccino en soms een bekertje warme chocodrank of koppie thee. Komt omdat de watercooler er niet meer is en ook omdat ik het zó druk heb dat de dagen omvliegen. Voor je het weet is het half vier, moet je nog lunchen en heb je nog en heleboel te doen…Er staan dan ook geregeld koppies koude thee of koffie op mijn bureau die ik uiteindelijk helemaal vergeet. En móe dat ik aan het einden van de dag ben, niet normaal! Uitgedroogd klok ik dan s’avonds thuis dan nog even 2 grote bekers met Slimpie limonade weg, en nóg een mok koffie en dat is het dan zo’n beetje. Tegenwoordig ben ik vaak té moe om eten te koken.
Ik wéét dat ik niet gezond bezig ben en neem me geregeld voor dat ik het morgen anders ga doen. Maar dat doe ik dus niet want: druk, druk, druk… té druk om te drinken, te druk om te eten… hee, waarom ben ik dan zo dik?

druppel Op facebook kwam er gisteren een doorgepost item voorbij van een Amerkikaanse mevrouw die door vier weken lang een ‘gallon’ water per dag te drinken haar huid, rimpels, energielevel, lijn, stoelgang en eigenlijk haar hele leven zag verbeteren. Dat heeft me aan het denken gezet.
Ik was een zeer energieke dertiger en een iets bezadigder veertiger maar ben inmiddels een totaal uitgebluste en zich oeroud voelende vijftiger geworden. als ik heel eerlijk ben: ik voel me eigenlijk de hele dag ziek, ik heb veel pijn in mijn heupen, ik heb veel pijn in mijn knieën, ik heb last van hoofdpijn, een eeuwig verstopte neus, constipatie, vermoeidheid, concentratie problemen, mijn zicht holt achteruit, me concentreren vreet energie, ik heb jeukaanvallen, voedsel-allergieën, stress gerelateerde klachten, ik snurk, heb het altijd benauwd… en vast nog wel meer nare dingetjes.
En dan mijn gezicht: ik zie er de laatste tijd altijd moe en pafferig uit met van die blauwe aderen, en van die hangzakken onder mijn ogen en ik heb echt enorme last van pijnlijke Rosacea op mijn wangen en neusbrug. Rocacea is een nare ziekte. Je haarvaten ontsteken, waardoor de huid eruit ziet en ook voelt alsof ie door de zon flink verbrand is. Je loopt dus permanent rond met een clownsneus en rode wangen, vaak vuurrood, en die doen pijn, branden, steken, gloeien en jeuken. Niet fijn. Niets helpt. Het kan zelfs naar je ogen doorslaan en dan wordt je blind.
Dus toen ik gisteren las dat die mevrouw schreef dat haar huid zoveel beter is geworden door al dat water drinken viel bij mij het kwartje. Ik wéét dat het drinken van water je lijf sterker maakt, je afvalstoffen afvoert zodat je beter bestand bent tegen ziektes, je krijgt er meer energie van en je kop wordt minder fuzzy.

wat heb je nodig

blauw

hoe ga je te werk

DUS:
Met ingang van vanmorgen ben ik begonnen aan mijn eigen water-chalenge:

– vier weken lang dagelijks minimaal tweeënhalf liter water drinken,
– geregeld even bijhouden in dit blog of ik gezondheidsverbetering merk op de volgende punten:

huid
gewrichten
hoofdpijn
stoelgang
uiterlijk
energielevel
gewicht

Mijn before en after fotos:

Before:

23 feb 2015

Blog:

Maandag 23 februari 1025 Begonnen met dit blog. Vóór half tien al 4 longdrinkglazen water weggewerkt. ( = 300 ml per glas). Oud trucje toegepast: Drink een longdrink glas water iedere keer nadat je naar de wc bent geweest. Drink een longdrink glas water bij iedere kop koffie. Drink en longdrinkglas water iedere keer wanneer je langs de kraan loopt. Vol goede moed! Ik herinner me nu ook weel water-info, zoal: met water bedoelen we ook echt gewoon water. Koolzuurhuodend water mag. Water met een stukje vers fruit erin, of bijv. een takje munt mag ook. Water, water, water, maar: Koffie, thee, limonade, frisdrank enz. tellen niet mee.

woensdag 25 feb. Ik heb me er totnogtoe goed aan gehouden, aan die minimal 8 glazen per dag.
De eerste vier gaan makkelijk, maar na die vierde begint het toch wel een beetje tegen te heugen en te meugen. Stug doorzetten dus. Vooral het volhouden op mijn werk is een opgave. Ik denk wel: ‘tijd om even water te halen’, maar kom er dan uren later achter dat ik een heleboel heb gedaan, behálve dat!
Maandag a.s. ben ik de halve dag druk in de weer met een ontvangst, en weet nu al dat ik tijdens die ontvangst echt niet aan drinken ga toekomen. Maar dat zien we dan wel! Wat ik wel heel leuk vind is dat ik anderen inspireer om met me mee te doen, he Nikky!

Zaterdag 28 feb. Vanochtend weegmomentje, ik was het een beetje vergeten, dus ik heb me gewogen ná het ontbijt (grote Nutella-ontbijtmuffin in a mug en een kop koffie, ik post later over het cake in a mug concept).
Nou moe! Na pas 5 dagen water drinken ben ik ineens twee kilo lichter! En ik heb er drinken helemaal niets voor hoeven doen. Integendeel: ik heb nogal een vreetweekje achter de rug met toetjes, een milkshake, broodje kroket, frites, chips, croissants, saucijzenbroodjes en vrijdag een etentje met 3 gangenmenu. Wow, en dan zomaar twee twee kilo lichter! Lijkt wel een sprookje, nu ga ik helemáál door met dat water drinken.

Woensdag 11 maart Afgelopen week heb ik best wel moeite met dat waterdrinken gehad. Ik ben zelfs een dag helemaal teruggevallen in mijn oude patroon, maar heb de dag daarna de draad wel weer opgepakt. Nu zit ik weer op 1,2 tot 2,5 liter per dag. Veel drinken blijft een uitdaging voor me. Maar toch….

huid – verbetering. De roodheid is er nog steeds, maar minder vurig, het brandende gevoel is afgenomen en mijn huid voelt zachter aan.
gewrichten – geen verbetering
hoofdpijn- verbetering, die lichte hoofdpijn die ik iedere middag kreeg is weg.
stoelgang- verbetering.
uiterlijk- kan ik niet veel van zeggen
energielevel- verbetering, maar dat kan ook door het mooie weer komen.
gewicht- verbetering

vrijdag 23 maart. Oké ik kan wel zeggen dat het mislukt is, dat water drinken. Ik drink nu (met moeite en tegen heug en meug) ongeveer één tot 1,5 liter water per dag, wat bij lange niet genoeg is, maar toch ruim driekwart liter meer dan een maand geleden. ik beloof mezelf vanaf NU beterschap en loop meteen naar de keuken om twee grote glazen water weg te slobberen.
En hoe staat het dan met de verdere effecten? Nou niet dus. Die paar kg zijn er gelukkig niet meer bij gekomen, maar mijn huid is op dit moment echt abominabel slecht, slechter dan ooit tevoren. Het enige wat echt verbeterde is de stoelgang. ik kan nu 2 x per dag ipv. 1 x per 2 a 3 dagen. Dat is voor de meeste vrouwen (waarom is constipatie eigenlijk vaak een echt vrouwenkwaaltje) toch iets moois om naar te streven. Oke vanaf NU:

DRINKEN!

how to: een menstruatiecup applicator maken

feb7

De menstruatiecup, wát een goede uitvinding. Mijn vorige blog gaat hierover en er is online heel veel info te vinden over het hoe en wat, dus dáár ga ik het verder niet over hebben.

Een menstruatiecup is eigenlijk de logische volgende stap in het rijtje maandverband, tampons… cupje. en nee, helemaal nieuw is het niet, zo’n twintig jaar geleden werd in Nederland al ‘de Keeper’ geïntroduceerd, maar Nederland was er toen nog niet ‘bio’en ‘groen’, men had een afkeer voor makrobiotisch en homeopatisch’ en was er gewoon nog niet klaar voor.
Ik ook niet, al heb ik er toen wél eentje geprobeerd, maar ik was nog jong en vond het maar raar en een beetje eng en het werd he-le-maal niks! Eigenlijk wel jammer, want omdat je er maar eentje nodig hebt, die je wel tot 15 jaar lang kunt gebruiken (het tussendoor steriliseren doe je ook zelf) is een cupje zeer milieuvriendelijk en spaar je zo een kleine zeshonderd euro per tien jaar uit. Tel daarbij op dat het fantastisch goed werkt en klaar is Clara!

Inmiddels ben ik helemaal overtuigd, helemaal om en kocht ik ruim drie maanden geleden mijn eigen MeLuna cupje, in schattig roze.

IMG_20150207_112225

Je staat wel even raar te kijken als je het dingetje uitpakt want door de foto’s had ik iets veel groters verwacht. Maar een

ingebracht

menstruatiecup is niet langer dan een tampon, is veel flexibeler en je voelt hem niet zitten, écht niet, zelfs ik niet! Het is een zacht siliconen cupje wat je oprolt en met de vingers inbrengt in de vagina. Het cupje vouwt zich open (moet je wel ff checken) sluit vlak onder de baarmoedermond de vagina af en vangt het bloed op.

Ik merkte dat bij mij het inbrengen soms heel gemakkelijk, maar soms toch ook wel een beetje moeizaam ging. Ik sta nu eenmaal niet bekend als een geduldig typje en ik vind dat met mijn halve hand grutten in mijn geslacht nou ook niet altijd zo prettig. Het viel me op dat er best wel leuke accessoires op de markt zijn zoals hoesjes, mapjes, sterilisatie eitjes enz, maar wat ik eigenlijk zocht was een applicator, zoals bijvoorbeeld de Tampax tampons hebben. En dan geen wegwerp ding, nee eco verantwoord en ‘groen’.

Maar dat bestaat dus nog niet. Op het juiste spoor gezet door iemand die ook zoiets zocht heb ik zelf iets bedacht, en het werkt wonderwel goed. Ik maakte het van recyclemateriaal, dus meteen groen en eco!

Je hebt 4 dingen nodig: twee vitamine bruispillen buisjes, waarvan eentje smaller is dan de ander, een zaagje en en schuurpapiertje.

Zaag de onderkant van de dikste buis en maak de randen glad met schuurpapier. Zorg dat de dikste buis zo’n 4 cm korter is dan de dunste buis, maar ze moeten natuurlijk wel lang genoeg blijven om als applicator te kunnen dienen.
De kleinste buis gewoon zoals ie is (incl. dop)

Schuif de smallere buis buis achterstevoren in de bredere buis

IMG_20150207_111919

Vouw je cupje in de C vorm

IMG_20150207_112312

Schuif het in de bovenkant in de buitenhuls, aan de kant waar de dop zat,
maar let op dat daar geen scherpe randjes aanzitten.

IMG_20150207_112355

Schuif nu de smalle buis onderin de brede huls tot je de cup raakt

IMG_20150207_112406

je applicator is, mits gesteriliseerd, nu klaar voor gebruik. Schuif nu de applicator voorzichtig in je vagina. Eventueel kan je een heel klein beetje glijmiddel gebruiken. Duw de onderste buis rustig in de bovenste huls, waarbij je een beetje eraan draait. Span je spieren in je vagina en trek dan de applicator er voorzichtig uit. Even met je vinger navoelen of de cup goed is uitgeklapt en klaar!

IMG_20150207_112430

De cup is goed geplaatst als hij volledig uitgeklapt tegen of vlakbij je baarmoedermond zit.

Nooit meer dat vieze maandverband: de menstruatiecup

feb7

Dit is een blog over ongesteld zijn. Heren, als u dit leest raad ik u aan om NU af te haken want deze blog ga ik het hebben over dingen zoals bloed, bloedklodders, baarmoedermond, ongesteld zijn, menstruatiekramp en van die dingen. U bent dus gewaarschuwd.

maandelijkse angst van iedere vrouw…

Dames,
Menstrueren, ongesteld zijn, je tante Flow op bezoek hebben, opoe, de maandelijkse vloek, de bloedingen, maandstonde … er zijn een heleboel uitdrukkingen voor het maandelijks terugkerende ellende van ongesteld zijn. Ellende ja, want ondanks de reclamebureaus die je willen laten geloven dat we tijdens ‘die dagen’ blijkbaar huppelend door het leven behoren te gaan, te zwemmen, te trainen, te flirten en juist op die dagen volop van het leven behoren te genieten (als je maar het juiste product of pilletje koopt) is ongesteld zijn gewoon een maandelijks terugkerende bezoeking van bloed, pijn, zweterigheid, vieze luchtjes, janken, chocolade eten, janken, migraine, rugpijn, buikpijn, hoofdpijn, slaapgebrek, angst voor doorlekken en nog een paar van die ‘fijne’ dingen die mij in ieder geval niet aan het huppelen krijgen. Tampons gebruik ik liever niet want daardoor krijg ik veel meer krampen, maandverband zorgt voor jeuk en schrale lippen, vleugels irriteren mijn liezen en ik doe s’nachts geen oog dicht omdat ik steeds bang ben dat ik doorlek…

ONGESTELD ZIJN is NIET LEUK!!!
Zéker niet in onze moderne samenleving waarin alles maakbaar is, en het dus je eigen schuld is als jij niet fijn wilt meedoen. Vooral dóórgaan! De westerse samenleving is daar tamelijk uniek in. Wij zijn de enige samenleving waar een vrouw tijdens haar menstruatie gewoon maar moet blijven doorknallen terwijl haar lichaam en je kop schreeuwen om rust, om ff gas terugnemen, om thuis blijven met een kruik op je buik. Bij heel veel volkeren gaan ze hier toch echt anders mee om, mag je als vrouw tijdens die periode bijvoorbeeld lekker apart in een hutje uitrusten, apart slapen, staan er speciale baden voor je klaar en hoef je even geen brood te bakken, boter te karnen of eten te bereiden. Oh wat zou ik dat heerlijk vinden! Of zo’n heerlijk badritueel als je na 7 dagen weer op de wereld bent:
Maar nee hoor, bij ons gaat het anders en wordt deze periode altijd meer als iets vervelends gezien, iets waar moppen over getapt mogen worden, iets storends en vooral: iets waar je eigenlijk niet over praat. In ieder geval niet in detail!

Maar dat ga ik nu dus ff wel doen.

Ik ben nu vijftig en ben dus al ruim zesendertig jaar iedere maand ongesteld, tegenwoordig iedere zes tot zeven weken, maar dan wel weer veel heftiger dan vroeger. Nu ben ik niet heel goed in rekenen, maar zesendertig jaar á 1 pak maandverband per maand, zit ik zó aan de bijna tweeduizend euro! En dan reken ik de inlegkruisjes, de tampons, de nachtverbanden en de extra kleding -en beddengoed wasbeurten nog niet eens mee. Of het nieuwe matras dat ik kocht na een hele erge doorlek-nacht. Of die ene jurk waar de bloedvlek nooit meer uit ging. Of de verpeste vakantiedagen. (Want niets zo fijn als op het strand gutsend ongesteld zitten zijn!) Gemiddeld genomen wordt een vrouw zo’n 420 keer in haar leven ongesteld. Daarbij gebruik ze tussen de 8.000 en 15.000 tampons en maandverbanden.
In je eentje creëer je in een vrouwenleven dus al snel een flinke afvalcontainer vol met gebruikte tampons en maandverbanden.

titanic

Met z’n allen zijn we bezig de wereld leefbaarder te maken: We scheiden ons afval, laten de kraan niet zomaar lopen, kopen A-label huishoudelijke apparaten, rijden steeds meer in hybride auto’s en zetten zonnepanelen op ons dak. Maar zonder er verder bij na te denken mikken we maand na maand de vuilnisbak vol met vervuilende en deels niet afbreekbare wegwerpartikelen voor eenmalig gebruik. Onnodig.

Zijn maandverband en tampons wel gezond?

cup versus tampon Uhm, nou… nee dus. Er zitten chemicaliën, bleekmiddelen en zelf pesticiden in en dat komt dus ook in je edele delen en vandaar je bloedstroom in met alle gezondheidsgevolgen van dien. Als je erbij nadenkt: niet zo fijn dus. Daarbij komt ook nog de chemische bestanddelen die het moderne maandverband en tampon superabsorberend maken en juist door dat superabsorberende kunnen tampons heel gevaarlijk zijn: toxischeshocksyndroom.
Een aantal jaren geleden begon men mandverband te parfumeren, sindsdien is er geen ongeparfumeerd maandverband of inlegkruisje meer te vinden in de winkels. Maar zeg nou zelf, waarom moet mijn kruis ruiken naar Aloe Vera, avocado of Lindenbloesem? Onze make-up willen we allang niet meer geparfumeerd, waarom dan wel iets wat we op onze meest kwetsbare huid dragen? Men linkt zelfs bepaalde vormen van baarmoederhals kanker aan deze chemicaliën en bewezen is dat het vaginale schimmels en afscheiding veroorzaakt. Allemaal niet zo fijn dus.

Er is een alternatief voor al die ellende: de menstruatiecup
Nu zul je denken: ‘wat is dát nou voor iets raars’… net als de reacties die mijn oma Jopie kreeg toen ze rond 1940 van uitwasbare damesdoeken overging op de nieuwste revolutie in damesverbanden: de Interna, een van de eerste tamponsoorten, die zij makkelijk kon verkrijgen via de drogisterij waar zij toen werkte. Grappig genoeg bestaan menstruatiecups al sinds 1930!
Ze zijn ook veel goedkoper dan de gangbare wegwerpproducten want binnen een paar maanden heb je de kosten (€15,- voor een meLuna, €30,-voor een Divacup) eruit. Dus behalve voor je lijf en het milieu is het óók nog eens beter voor je portemonnee.

Iets nieuws is even wennen. Maar eerlijk gezegd is die cup gewoon heel erg logisch!

Nieuwsgierig geworden door posts van dames in een gezondheidsforum op facebook ben ik gaan googelen, kocht drie cycli geleden een MeLuna cupje bij Cute cotton, ben het gaan uitproberen en sindsdien staat het restantje maandverband wat ik nog had onaangeroerd in de kast stof te vangen. Ik heb de kleinste maat aangeschaft, want gebruikte, áls ik er al eens een tampon gebruikte, altijd een mini. (met pijn en moeite). Maar die kleinste cup blijkt ook voor mij dus echt te klein, dus ik ga over op medium.
Ik vond die cups er op plaatjes best groot uitzien, maar als je ze naast regular tampons legt blijken ze eigenlijk net zo groot. p.s. Dat staafje aan de onderkant is zo lang gelaten zodat je dat t.z.t. op je eigen maat kunt afknippen.

and_tampons

Voordelen:

Je voelt hem niet zitten (nee, echt niet)
Geen nare luchtjes
Geen lekkage, ook niet als je slaapt, dus:
lekker de hele nacht doorslapen
Geen enge ziektes
Sauna, zwemmen, sporten: kan allemaal
Eenmalige aanschaf want de cup gaat 15 jaar mee!
Besparing van zo’n 600,- per 10 jaar
Veel beter voor het milieu

Enige nadeelt(tje)
Het inbrengen. Ik ben daar dus gewoon niet zo goed in, ook niet met tampons. Daar moet je dus inderdaad even handigheid in krijgen, vergelijkbaar met toen je ooit je eerste tampons ging gebruiken. Tampons daar heb ik nooit aan kunnen wennen, aan de MeLuna cup wél! En lukt het inbrengen ook na een beetje oefenen niet, dan heb ik een oplossing in mijn volgende blog.

Kom op dames, als je eenmaal doorhebt hoe het werkt ben je verkocht en wil je nooit meer terug naar die vieze tampons en maandverbanden, de pijn en het doorlek-gevaar.

Ik zeg:

DOEN!

Linkjes voor meer info:

http://www.intimina.com/en/lily_cups

http://www.cutecotton.nl/meluna-menstruatiecups.html

http://www.bright.nl/inklapbare-menstruatiecup-vervangt-1625-tampons

Hompeltje en Strompeltje gaan verhuizen

aug30

Yes, eindelijk een woning gevonden.
Dat ging zo: ik heb al heel wat vrije sector woningen bekeken, maar steeds kwamen wij maar niet in aanmerking. Na 14 jaar de in Amsterdam voor de sociale huursector vereiste woonduur te hebben opgebouwd veranderde Europa de inkomensregels. Bleken mijn vriend en ik ineens in het segment ‘lage middeninkomens’ te zitten, verdienden we nét teveel voor de nieuwe inkomenseis van sociale huur, maar flink te weinig voor de inkomenseisen die in Amsterdam voor de vrije huursector gehanteerd worden. (waarbij het inkomen van de partner maar voor 30% wordt meegeteld).

Zelf huurde ik voorgaande 14 jaar een sociale huurwoning van verhuurder Rochdale, voor het belachelijke bedrag van €309,- per maand. dat is voor tweeverdieners natuurlijk een belachelijk laag bedrag en wij kunnen heus wel wat meer betalen voor een betere woning. Ik werd wel uitgenodigd om woningen waar ik me via Rooftrack.nl voor inschreef te komen bekijken, maar wegens die inkomenseis van de vrije huursector kreeg ik zo’n woning nooit toegewezen. Tot dat ik me eind juli 2014 (deze zomer dus) via de mail aanmeldde om in het woningzoekenden bestand van Rochdale zelf te worden opgenomen. Ik heb doorgegeven wat ik zocht, wat ons totale netto inkomen is en ook dat invalidenvoorzieningen in de woning voor mij een pre zouden zijn ivm. knieproblemen. Echt een dag later kreeg ik van Karin van Rochdales verhuurafdeling een mailtje terug met: ‘Katinka, ik denk dat ik een prachtige woning voor je heb!” Wow! Daarna is het allemaal heel snel gegaan, de week daarop het huis bezichtigen, de week dáárop contract tekenen en twee weken later, eergisteren dus, zijn we in de woning getrokken dat kon want de vorige huurders, twee officieren van het Leger des Heils, hadden er op een jaarcontract maar één jaar gewoond en alles was nog netjes in de verf, mooi nieuw laminaat overal, rolgordijnen voor de ramen…

Verhuizen:
We hadden een goed plan: zelf zoveel mogelijk dingen alvast naar het huis brengen, en de rest met een verhuisbedrijf. Ik heb veel hobby’s en dus daardoor ook veel spullen. Dat zelf brengen is maar gedeeltelijk gelukt omdat al snel bleek dat mijn vriend een liesbreuk had opgelopen ( hij wordt volgende week al geopereerd) en ik kan zo wie zo al niet goed lopen, vanwege mijn knieën. Maar met behulp van vrienden en familie hebben we toch een flink aantal dozen kunnen wegbrengen.

We hebben offertes aangevraagd van meerdere verhuizers. De eerste offerte van Fa. Wiggelaar (zeer gerennomeerd verhuisbedrijf) was met € 2150,- heel erg buiten ons budget. Hierbij zat dan wel het regelen van de verkeersmaatregel die nodig was omdat de weg moest worden gestremd. Toen heb ik de online offertewizzard van studentverhuisservice.nl en zij konden het voor € 900,- doen, ex. verkeersmaatregel. Toen vonden we de site van www.stadsverhuizingen.nl Zij zitten in de Borgerstraat, dus bij mij om de hoek. Abdel van stadsverhuizingen is langsgeweest en zat met zijn offerte weer net even onder die van studenten verhuizingen, dus met hem zijn we in zee gegaan. De verkeersmaatregel hebben we zelf geregeld, á € 220,- daarin zit de vergunning voor de verkeersstremming, en het plaatsen van de bijbehorende borden.
Abdel maakte een enthousiaste, aardige, behulpzame ‘alles kan’ indruk, maar geen zakelijke. We hebben daardoor zelf dus wel het idee gehad dat we ze erg hebben moeten aansturen. Misschien is het een prijs/kwaliteit verhaal geweest, goedkoop kan duurkoop zijn en je moet het geld maar nét hebben. De verhuizing is wel gegaan, maar niet helemaal zoals gepland. Niet alleen kwamen ze anderhalf uur te laat en met minder mensen dan was afgesproken, ook pasten onze spullen niet in één keer in de meegebrachte verhuiswagen. Dit bracht ons in moeilijkheden, want de afspraak was dat zij ook onze grote kasten uit en in elkaar zouden zetten, en dat moest gebeuren voordat alle spullen naar het huis zouden worden gebracht want om kasten te bouwen heb je leeg voeroppervlak nodig.

Uiteindelijk moesten die kasten dus als laatste in elkaar gezet worden, en omdat daar ruimte voor vrij moest blijven zijn een heleboel spullen voor de 1e verd. ‘tijdelijk’ even in de benedenslaapkamer gedropt. Die stond dus helemaal vol, voornamelijk met mijn spullen want ik heb de kleinste kamer.
Toen we de volgende dag onze kasten wilden gaan inruimen bleek dat dat in elkaar zetten niet echt netjes te zijn gedaan en hebben we zelf nog stelschroeven moeten monteren (dus moesten die kasten wéér plat op de vloer).
Aan de div. beschadigingen te zien bleek er best hardhandig met met onze spullen te zijn omgegaan. Dat is wel een tegenvallertje.
Je krijgt waarvoor je betaalt. Het ergste vind ik dat mijn oma’s secretaire heel erg gekrast is en ook van andere meubelen ontbreken stukjes. Maar eerlijk is eerlijk, ze hebben keihard gewerkt!

De kasten staan nu zoals ze moeten staan en ik heb zwaar de pé in want moet nu alsnog met mijn zere knieën zelf mijn zakken met kleding en dozen met spullen naar boven dragen. Maar ze hebben echt gewerkt als paarden en alles wat we wilden verhuizen staat nu hier, zij het nog niet op zijn plek.

En wat is het heerlijk om hier te zijn, zo rustig en ruim en licht en schoon en geen muizen in de muur of schimmels op de trap of agressieve buren of keiharde muziek of midden in de nacht ruziënde alcoholisten op straat… Hemels!

Omdat jullie het allemaal vragen hierbij een update over de poezen:
Op de verhuisdag hebben we ze heel vroeg in hun kooien gedouwd, dat was nogal knokken geblazen, en daarna twee ‘mmmmwwwwaaaaaaaaaaawwwwwwrrrrrooooooaaaaaahhhgggggggrrrrrr!!!!!!’! brullende monsters (ikke helemaal overstuur en huilend) naar het huis gebracht alwaar ze de dag veilig in de schuur doorgebracht hebben als 2 hoopjes weggekropen ellende. Zo zielig. Toen de verhuizers eindelijk klaar waren hebben we allebei een inmiddels nogal stoffig geworden poes gepakt en zijn we met ze gaan rondlopen in huis, alleen bg, Boven alle deuren dicht gehouden. Toen begonnen ze te spinnen en hebben we ze op de grond gezet.
Chico is meteen op onderzoek uit gegaan en had er al snel lol in. Pepe had wat langer nodig.
Pieter en ik zijn in de huiskamer gaan slapen en toen kwam Pep eindelijk ook tevoorschijn.
de volgende morgen was het feest, de zon scheen en ik ben in de tuin koffie gaan drinken met de deur open. Lo leuk om te zien, twee poezen die voor het eerst in hun leventje ‘buiten’zijn. We hebben de hele dag de deuren open gelaten en alleen Chico (waarvan ik het nou net weer niet verwachtte) bedacht dat ie best van mijn knie op de tafel en daarna de schutting op kon springen. Ik had hem nog nét op tijd bij zijn achterlijf te pakken. Hij was er zelf ook van geschrokken want verwachtte waarschijnlijk gewoon een kast om in te springen, zoals thuis. Ik heb meteen alle beklimbare en als springplank te gebruiken objecten bij de schutting vandaan gehaald en verder hebben ze de hele dag in huis en in de tuin lopen rondsnuffelen. Ook vinden ze de slaapkamer met ons nieuwe bed helemaal geweldig en laten ze ons ’s nachts niet in slapen omdat ze binnen no time doorhadden hoe leuk het voor een kat is om onder het bed op je rug liggend je met je
klauwen heen en weer te trekken aan de lattenboden. Ook moet er de hele nacht door veel geklauterd, omgegooid en gemiauwd worden. Dus mijn eerste nacht in weer een echt bed is een onrustige nacht geweest en om zes uur vanochtend vonden ze dat ik toch echt eruit moest om het raam naar de tuin open te zetten. En het regende en dat is dan blijkbaar mijn schuld. Het gaat goed dus!

6 oktober 2014

De baas van stadsverhuizingen.nl staat gisteren ineens voor de deur, zegt dat ie ons telefoonnummer kwijt is, al een paar keer aan de deur is geweest en dat ze nu toch echt de dozen moeten terughebben, uiterlijk vrijdag a.s. zo niet dan gaat het ons 3,- per doos kosten.
Nu heb ik daar alle begrip voor: de verhuizing is al weken geleden.. maar ons telefoonnummer kwijt is ronduit stom (want vel emailcontact met ze gehad) dus even een briefje in de deur als je er toch vóór staat zou dan wel handig zijn geweest he?!
gelukkig hebben we de helft al kunnen uitpakken en die dozen kon hij meteen meenemen, maar bij gebrek aan kasten staat de rest nog ingepakt. Nu moeten we naast het onze oude woning in orde maken voor de bezichtiging morgen ineens als een speer voor vrijdag a.s. 50 verhuisdozen zien om te pakken in goedkope (nog te kopen) dozen.
P en ik zitten er inmiddels een beetje doorheen en zijn echt toe aan vakantie.
Om het leuker te maken coördineer ik ook nog de verhuizing van mijn afdeling op de VU. Wij gaan de 17e naar een nieuwe locatie. Dus moet ik op het werk ook inpakken en uitpakken…. pffff!

op weg naar beter… in het OLVG

aug5

Op maandag 4 augustus loop ik om 20.30 door een uitgestorven Onze Lieve Vrouwe Gasthuis. Mijn teenslippers flip-floppen door de galmend lege gangen. Het licht is gedimd. In mijn tasje zitten mijn nachtpon, toiletspullen en e-reader.
Raar gevoel om een nacht in het ziekenhuis te gaan doorbrengen als je niet ziek bent.
Op zoek naar de reden waarom ik in het afgelopen jaar maar liefst drie keer longontsteking heb gehad en waarom ik steeds zo hondsmoe ben, ben ik in het OLVG terecht gekomen, bij een hele fijne dokter op de longafdeling. Zij is het type wat echt op zoek gaat en ik heb al een uitgebreide longfunctietest (uitslag: prima!) en diverse bloedonderzoeken gehad. Alles test tot nog toe goed, zelfs mijn weerstand is goed. Daar snap ik niets van omdat zo’n beetje elk langs vliegend virus mij te pakken neemt en ik constant verkouden ben, hoofdpijn heb, en heel, heel erg moe ben. Wat the f….?!
Ik heb dit nog nooit meegemaakt: ik ben vaak zo moe dat ik wel kan huilen, zo moe dat ik mijn werk amper aankan. En dat al zeker een jaar lang. Ik wil me zo niet voelen! Ik wil me gewoon weer als mezelf voelen!

Ik moet me melden op de afdeling B4.
Op een beetje gekuch en gekreun en het zoeven van (naar ik aanneem) zuurstoftanks na is die vierde verdieping muisstil. In de kamers waar ik langs loop zie ik door de openstaande deuren de achterkanten van de ziekenhuisbedden, en veel blote voeten. Omdat de balie niet bezet is meld ik me bij de koffiekamer. Een verpleegster wijst me mijn kamer voor deze nacht. Ik installeer me, vul een vragenlijst in en krijg een kopje thee. Het gevoel van misplaatst te zijn blijft. De verpleegster bevestigt sensoren aan elastische banden om mijn torso, en een sensor om mijn vingertop. Ook krijg ik een meteen al niet fijn zittend dingetje in mijn neusgaten, met een slangetje eraan. Daarna verbind ze alles aan een kastje op mijn borst en chekt of alles het doet. Er flitsen groene en rode lampjes op. ‘Zo, u bent helemaal aangesloten. Welterusten!’

Ik ben in het OLVG voor een slaaptest, om te zien of ik een slaapstoornis heb/tijdens mijn slaap wel goed adem/voldoende zuurstof binnen krijg. Nou daar lig ik dan, en het is meteen al bijzonder oncomfortabel. Bij een test waar een van de randvoorwaarden het slapen is, lijkt een lekker comfortabel bed toch wel een eerste vereiste? in plats daarvan lig ik op een matras wat kraakt als hard plasticfolie wanneer ik me beweeg en met het comfort van een houten strandbedje. Binnen vijf minuten heb ik pijn in mijn heupgewricht en zweet en gloeit mijn hele achterkant. Dit matras is niet ademend, of zelfs maar verend.
Ondanks alle slangetjes, het rode lichtgevende dopje op mijn vingertop, alle groene lichtjes op div. sensoren in de kamer, het gekraak van het matras en de pijn in mijn rug en heupen, en de baaierd van licht die door de glazen deur valt lukt het me ook nog om daadwerkelijk af en toe toch in slaap te vallen.
Rond half zes ben ik voor de zoveelste keer die nacht weer wakker, en nu ook vastbesloten om geen minuut langer in dit martelbed te blijven liggen dan strikt noodzakelijk is. Mán wat doet mijn lijf zeer!
En zo komt het dat ik om kwart over zes al op de halte van lijn 7 sta, ongewassen en zonder ontbijt, op weg naar home sweet home. Thuis eerst maar ff een kop koffie, dit blogje geschreven en dan onder de douche. Dat wordt vast en zeker een middagtukkie doen, ik ben helemaal dizzy van slaapgebrek.

De uitslag van deze test krijg ik over twee weken.

Mijn eerste tattoo op mijn 50e

jul26

Uit de vijf jaar dat ik als kind een paar jaar in Hoorn heb gewoond herinner ik me nog heel goed de ijscokar die werd gereden door de plaatselijke dame van lichte zeden, om hiermee in de zomers wat bij te verdienen. Zij was een imposante verschijning, met haar moest je geen ruzie krijgen, dat zei iedereen! Wij vonden haar heel interessant en spannend, want op haar gespierde armen en ook op enorme boezem stonden allemaal plaatjes: een roos, kersen, een anker, een vliegend hart en nog meer van die dingen. Wij mochten van mijn moeder bij haar geen ijsjes kopen en ik leerde een nieuw woord: “ordinair‘. Ordinair of niet, vanaf dat moment versierde ik mijn polsen en mijn poppen met mijn kleurstiften.

Ergens in the nineties publiceerde een mannenblad een artikel over, en een foto van, de rug van fotografe Patricia Steur. Zij had haar bedrijfslogo, een gestileerde vogel/adelaar op haar onderrug laten zetten in een (dacht ik toen) Azteekse stijl. Allemaal strakke lijnen. Ik vond het prachtig want wist tot die tijd niet dat een tattoo ook iets anders kon zijn dan een anker, draak, ‘mamma‘ of hart, in primaire kleuren.
Ik herinner me nog dat ik door de stad liep naar mijn nieuwe werkgever, en dat bleek dat haar bedrijf daar vlakbij zat, ik herkende het logo! Het was de eerste tribal die ik heb gezien. Ik wilde ook een aparte tattoo op mijn onderrug, eentje die niemand anders had! Ik vond alleen die kleur nooit mooi, en bij een tattoo zaak durfde ik echt niet naar binnen te gaan, er zaten allemaal zwaar getattoeerde ‘enge’ mensen! Later ben ik nog eens met mijn zusje bij een tattoo artiest geweest en hij heeft toen geprobeerd om mijn idee, een omhoog klimmend mollig en schattig Cypers katje wat zijn nagels in je vel slaat, om te zetten in een tekening. Het ontwerp was niet wat ik wilde (want aan ‘schattig’ deed men toen nog niet) en ik zette niet door. Het ontwerp-katje blijkbaar wel, want die zag ik later een paar keer terug op ruggen van andere dames.

In de film ‘once were warriors, over een Maori man en zijn leven, zag ik nog veel meer van die gestileerde tatoos, en leerde ik dat het een ‘tribal’ heette.
Die tribals vind ik nog steeds ontzettend mannelijk. Ik zwijmelde bij Startrek Voyager over de getatoeëerde Chakotay (foto links) en mijn actieheld Dwayne Johnson (foto rechts) is met tribal alleen maar nóg mannelijker. En een tribal in het gezicht is vind ik ook mooi.

Pieters Tahiti

Gelukkig bleek mijn lief er ook eentje te hebben, een echte in Marquesaanse stijl, die hij tijdens een imposante zeilreis op Tahiti freehand, dus zonder tekening vooraf, of Uit Den Losschen Polsch (zoals wij thuis zeggen) had laten zetten. Mijn lief bleek een echte bikkel! Dit is dus mijn uitzicht, iedere morgen als ik mijn ogen opendoe. Ook leuk dat zijn totemdieer hetzelfde is als dat van Ibiza: de Gekko.

Mijn zusje had inmiddels allang een vosje op haar enkel laten zetten maar zelf wist ik nog steeds maar niet wat ik nou permanent op mijn lijf zou willen laten zetten, en wáár. Permanente make-up durfde ik wél aan, ik heb al jaren geleden een heel fijn grijs lijntje om mijn ogen laten zetten. Maar een tattoo? Ik kan me al niet eens langdurig committeren aan één haarkleur…

En dan komt opeens alles bij elkaar. Ik ben net vijftig geworden. Ik mocht een cadeautje uitzoeken van mijn lief, wist niks te bedenken, wilde toen maar iets van goud, maar kon niks vinden (da’s ook een luxe probleem hoor). Ik had een heel moeilijk begin van 2014 achter de rug, met longontstekingen, een knieoperatie en langdurig en pijnlijke revalidatie, waar ik nog mee bezig ben. Ik heb mijn beste vriendin Barbara Hutchinson verloren en mis haar nog iedere dag… Zo iets doet iets met je, en ik wilde dat op de een of andere manier memoreren.

En…. twee weken geleden zag ik dat er inmiddels een hele anders stijl van tatoeëeren is ontstaan. In plaats van doodshoofden, klauwhanden, Magere Heinen met zeisen en harten met een mes erin zag ik nu iets vrouwelijk met vlindertjes, sterretjes en bloemetjes, en vooral met een heleboel leuke kleurtjes! Ah, bloemetjes! Met uitzondering van zielige bloemen in een vaas ben ik gék op bloemen!

Ik fotografeer ze, ik schilder ze, ik maak er henna tekeningen van , ik schilder bloemen op kleding en bijna al mijn stofjes hebben bloemenprints. Ik heb er zelfs een USB stick mee versierd. Van bloemen wordt ik vrolijk. Bloemen vervelen me nooit!

Nu was er dus eindelijk iets wat ik wél voor altijd op mijn lijf wilde hebben en wist ik eindelijk ook wáár ik die wilde:
een bloemenrank rond de enkel van mijn arme geopereerde been, wat heel wat heeft moeten doorstaan dit afgelopen jaar. Voorwaarde was wel dat het mijn eigen ontwerp moest zijn. het moest vooral veel en groots en een kleurexplosie worden. Als een mooi boeket waar mijn been dan uit oprijst. Als een Hawaiiaanse bloemenkrans. (enfin, zoiets dus).

Ook qua tattoo artiest had ik mijn wensen: het moest een vrouw zijn en iemand die ik ken moest goede ervaringen met haar werk hebben.
En zo ben ik via een vriendin terecht gekomen bij Millie van www.dreamz-tattoo.nl. Ik vond de website niet echt laten zien wat ik zocht, maar na een beetje heen en weer ge-chat bleek al snel dat Millie open stond voor mijn ideeën. Millie is grafisch vormgeefster, dus kan zo ongeveer alles op papier krijgen wat iemand bedenkt. En dat is maar goed ook, want ik had inmiddels een heel duidelijk idee over mijn bloemenkrans, maar omdat er online geen voorbeelden van mijn idee te vinden waren kon ik ze ook niet aan Millie laten zien.
Maar samen zijn we er heel goed uitgekomen.
Gisteren ben ik dus naar Oostzaan getogen. Ik merkte daar al snel dat ik mij toch niet heel goed had voorbereid, en, zoals bij mij wel vaker gebeurt, dat wat ik wél al zeker wist ineens niet meer kon herinneren. Ik hád hele duidelijke ideeën over vorm en kleur, maar bij Millie kwam er zoveel op mij af en waren er zoveel keuzes te maken dat ik het ineens niet meer wist (nu weer wel, duh!) Gelukkig had Millie dingen voorbereid, en met de foto’s die ik had meegenomen heeft zij in een vier uur durende sessie van bespreken, bedenken, opperen, creëren, knippen, plakken, wijzigen en aanvullen mijn eigen creatie op mijn been gezet. Poeh, vier uur! Ik ben trots dat ik dat heb volgehouden want dat betekende toch wel zo’n drie uur pijn lijden. Niet constant, maar wel geregeld en naarmate de tijd vordert ook steeds heftiger. Op het laatst deed zelfs een lijntje erbij zetten met een viltstift al pijn. Maar ik heb doorgezet en Millie noemde me een bikkel maar ik dacht vooral: ‘volhouden Tink, je gaat hier niet weg met maar een halve tattoo op je poot!’

Ik ben beretrots op het resultaat, het zijn echte Katinka bloemen geworden, met een persoonlijke toutch van de tatto-artieste erin. Volgens Millie zullen de kleuren nog sprekender gaan worden, en gaan over een paar weken de details er meer uitspringen. (En ik denk alweer na over een paar aanvullingen).

Inmiddels is het negen dagen geleden dat ik de tattoo heb laten zetten.
Millie blijkt ook qua hygiëne een hele goede keuze te zijn geweest. De mishandelde plek is twee dagen heel gevoelig geweest, maar heelt voorspoedig. Ik heb geen napijn of ontsteking of pusvorming of wat voor ellende dan ook gehad. Ik heb me dan ook goed aan de voorschriften gehouden, behalve na één week toch een keertje zwemmen, want het is hoogzomer en dagelijks rond de 26 graden of nog warmer. Ik heb de tattoo toen wel beschermd tegen het chloor met een lik vaseline. Zo’n vier dagen na het zetten is de tattoo flink gaan vervellen, en dat jeukte heel erg, maar je mag niet krabben. De genezing gaat zonder problemen en de kleuren worden steeds mooier. De tattoo is nog niet af, de binnenkant van mijn enkel moet nog. Ik kan na 6 weken terug komen om de tattoo af te maken en ben mij, nu ik weet hoe het in zijn werk gaat, goed aan het voorbereiden qua platjes verzamelen en ideeën opdoen. Er moeten nog wat bloemen en bladeren bij komen tot de krans is geworden wat ik voor ogen had.

Over het zetten van een tattoo:

Doet het pijn?
JA! Bij mij in ieder geval wel. Maar niet ondragelijk en niet constant. Er word met naaldjes in je huid geprikt en een schaafwond gemaakt en dat voel je natuurlijk. I kid you not, bij mij deden sommige stukjes me vloeken van de pijn, en bij andere stukjes, soms maar een millimeter daarnaast, voelde ik alleen maar wat kriebelen. Heel grappig, eerst gaat je lichaam de pijn een beetje compenseren, maar na een uutjer is dat over en wordt het steeds gevoeliger.

Hoe voelt die pijn dan?
Je een voorstelling maken van pijn is toch wel ff anders dan uren lang gradaties van pijn ondergaan. Onderaan het been is zo wie zo heel gevoelig; dames met een Siklepil of Epilady weten daar alles van en eerlijk gezegd lijkt de pijn daar nog het meeste op, vind ik.
Conclusie: Niet fijn, maar een beetje wijf kan het wel handelen. Menstruatiekrampen zijn erger en daar kan je het mee vergelijken, pijn, geen pijn, pijn, geen pijn… enz.

The day after:
Gisteren deed de hele tattoo zeer en voelde de plek warm. Vandaag voel ik er eigenlijk niet veel meer van, behalve die rode hibiscusbloem aan de achterkant. Die plek is vooral pijnlijk omdat ik er af en toe ergens mee tegenaan stoot, zoals de bovenkant van de traptrede. Maar het ziet er eigenlijk heel gezond uit, het is niet rood, de huid is niet warm, de tattoo voelt een beetje ruw en is ietsje opgezet. De dag daarna is het hetzelfde, niet heel pijnlijk, meer en beetje gevoelig. Ik ben inmiddels verliefd geworden op mijn tattoo. En da’s maar goed ook, dat ding zit er de rest van mijn leven, dát is een concept waar ik met mijn kop nog niet zo goed bij kan.

Doen of niet doen, mijn advies:
Denk heel goed na voordat je een tattoo neemt. Het is natuurlijk heel trendy en mode en zo, maar je moet je heel goed realiseren dat je iets op je lijf laat zetten dat je verder je hele leven met je zult meedragen. JE HELE VERDERE LEVEN. En dat is hopelijk een hele lange tijd. Daarom koos ik ook voor een plekje waar ik de tattoo niet de hele dag zal zien, onderaan mijn been. In de winter zal ik hem zo wie zo bijna nooit zien, in de zomer weer wel.

Age matters!
Nee, vind ik ook niet eerlijk, maar het is dus wel zo dat je huid als je ouder wordt op sommige plekken gewoon veel minder stak en elastisch is dan op andere plekken. Je mooie tattoo zakt dan ook uit, of vervaagt, krijgt rimpels. Het is nu eenmaal niet anders en je moet het helemaal zelf weten, maar ik zou er in ieder geval wél rekening mee houden. Je huid blijft mooi strak op o.a. voet, rug, pols, schouder en enkel. Bovernarm, decolleté, dijen, billen, buik en borsten hebben l de neiging tot uitzakken, uitrekken en rimpelen (maar niet bij iedereen natuurlijk). Om je een idee te geven, bekijk de plaatjes hier.

Zou ik het nog een keer doen:
Ik ga deze tattoo nog wel laten afmaken, ook al weet ik dat het pijn zal doen, maar zou ik het nog een keertje doen? Nope. Ik zal niet zo snel meer iets op mijn voet of enkel laten zetten. ‘T is doorbijten en afzien en ronduit pijn lijden! Maar misschien toch ooit een mooie op mijn onderrug of iets op mijn bovenrug of op de zijkant van een borst….? Een mehndi design, tribal, mooie spreuk of tekst of een draak…

KTNK

Katinka's weblog